Op woensdag 20 mei de eerste Avonturier uit Nood op het Stadsstrand. Daar ging interviewer Kenan Avsjaloemov het gesprek aan met Musa Mohmand uit Pakistan. Een hartverwarmend gesprek op een frisse avond. Gelukkig konden we ons warmen aan het vuur en de prachtige muziek van Yassine Belghanch.
Hieronder het verslag en wat foto’s van de avond.
De Taliban kwam niet van buiten, vertelt Musa Mohmand (18). Het waren ‘buren’, mensen uit zijn eigen kleine bergdorp in Pakistan. “Ze begonnen op te letten of iedereen wel naar de Moskee ging. Was je er niet dan werd je aangesproken. Later werd dat schelden, en weer later sloegen ze.” Het dorpje waar Musa vrolijk opgroeide, naar school ging, zomers zijn ouders hielp op het land en cricket speelde op het plein, kwam langzaam maar zeker onder de terreur van de Taliban. Wie de nieuwe regels niet volgde, was een slecht moslim en kreeg bezoek van de ‘leiders’, die later ook wapens gingen dragen én gebruiken. Een ongehoorzame dorpsgenoot werd doodgeschoten. Politie of leger was er niet om in te grijpen. “De Taliban verpesten een mooie jeugd”, aldus Musa.
Toen hij 16 was, haalde Musa zich de woede van de Taliban op zijn hals. Wat er precies gebeurde, wil hij niet vertellen. Maar zijn ouders vonden de situatie zo hachelijk dat ze hem het dorp uitstuurde. Hij dacht dat hij naar een tante ging, maar aangekomen in de dichtstbijzijnde stad, werd hij meteen doorgestuurd naar Karachi en vandaaruit naar de enige veilige plek: Europa. Het werd een reis van 45 dagen geregeld door mensensmokkelaars. Zijn ouders betaalden. Musa: “Waarschijnlijk hebben ze een stuk grond verkocht voor de 10.000 euro die het koste.”
Musa belande in een ritme van overdag slapen en ’s nachts reizen. Telkens was er iemand die hem en een aantal wisselende medereizigers verder bracht. Sommige smokkelaars waren aardig, andere onverschillig of angstaanjagend, en allemaal wilden ze geld. “Dat had ik niet bij me, de betaling liep via mijn ouders in Pakistan.” De tocht ging per auto, trein, bus en boot. Grenzen passeerde Musa te voet in het holst van de nacht op onherbergzame plaatsen. “We klommen over de hekken heen.” Via Iran, Turkije, Griekenland, Frankrijk en België belandde Musa in Nederland. “Ik had een kaartje naar Kopenhagen, maar op een snelweg werd ik door de politie uit de bus gehaald. Ik had geen paspoort.” Musa had overigens geen idee waar hij was. Pas later begreep hij dat het Philips-stadion dat hij zag in het Nederlandse Eindhoven stond.
Musa’s reis was lang, maar sommigen doen er zeven maanden over. “Veel mensen zitten ergens halverwege vast totdat er weer geld komt”, weet Musa. De angstigste momenten beleefde hij in een zeecontainer tussen Griekenland en Italië. Met twee andere jongens zat hij twee dagen verstopt tussen zakken zout. “We moesten op de container kloppen als die van de boot af was. Maar wanneer weet je of het al veilig is?” Onderweg voelde hij zich angstig en alleen, overgeleverd aan onbekenden. Troost kwam er van medevluchters. Zij hielpen hem vertrouwen te hebben in een goede afloop.
Van het politiebureau in Eindhoven, waar zijn vingerafdrukken werden genomen, ging Musa naar Schiphol, waar hij eindelijk zijn ouders kon bellen met het nieuws dat hij veilig in Europa was aangekomen. Daarna volgde zes maanden in het AZC in Oisterwijk en later een opvanghuis voor alleenstaande minderjarige asielzoekers in Tilburg. Hij kreeg daar een nieuwe ‘broer’, Mustafa uit Somalië, en een ‘moeder’, Hanneke uit Goirle. “Zij leerde me dat ik Nederlands moest praten, fietsen, met geld om gaan, waar ik naar school kon …. alles wat je hier nodig hebt.” Musa studeert inmiddels: MBO zorg. Hij spreekt bijna vloeiend Nederlands. Zijn ouders zijn sinds kort ook in Tilburg dankzij gezinshereniging. Hij kijkt blij en trots rond op het stadsstrand: “ze staan daar, bij mijn vrienden.” Wat mist Musa? “Pakistaans eten, we hebben nog niet alle kruiden kunnen vinden.” Wat waardeert Musa het meest in Nederland? “Ik ben nu veilig. Hier heb ik toekomst.”
Verslag: Marga van Zundert www.margavanzundert.nl
Fotografie: Wereldpodium
