Sport verbroedert! Sport brengt volkeren bijeen. Maar wat blijft er over van dit ideaal als sport terecht komt in de politieke arena?
Adolf Hitler gebruikte in 1936 de Olympische Spelen in Berlijn als propaganda voor zijn nationaalsocialistische ideologie. Het Arische ras zou de wereld zijn suprematie laten zien en stelde aan haar atleten anabolen en testosteron beschikbaar. Tot afschuw en verbijstering van Hitler pakte het anders uit. De zwarte Amerikaan Jesse Owens won vier keer goud. De Verenigde Staten boycotten de Spelen niet. En leerden de nazi’s een lesje.
Bekende Nederlanders, aangevoerd door Freek de Jonge, vroegen in 1978 het Nederlands elftal af te zien van deelname aan het Wereldkampioenschap Voetbal in het moord-zuchtige Argentinië onder dictator Videla. Nederland ging toch en haalde de finale. Er werd een belangrijk sportief hoogtepunt aan onze voetbalgeschiedenis toegevoegd. Met een boycot was dat niet gebeurd. Uit recent onderzoek van de Amsterdamse hoogleraar Fred Grünfeld blijkt dat de Nederlandse deelname gebaseerd was op economische belangen, met name rond de levering van Fokker-vliegtuigen. Ook gedurende het WK werden uit de Fokker Friendships tegenstanders van het regime levend in zee gegooid.
De Olympische Spelen in Moskou in 1980 werden geboycot door zo’n vijftig landen waaronder Amerika, West-Duitsland, Japan en Canada omdat de Sovjet-Unie in 1979 Afghanistan was binnengevallen. In 2001 vielen ook de Verenigde Staten Afghanistan binnen. Waarom werden de Olympische Winterspelen in 2002 in Salt Lake City door niemand geboycot?
Actueel is de roep om een boycot van de Olympische Spelen in China. China houdt Tibet bezet en schendt mensenrechten. Acht jaar geleden werden Olympische Spelen aan China toegewezen. Toen was van protest weinig te merken. Wellicht geloofden we IOC-voorzitter Jacques Rogge, toen hij in 2002 zei: “De toekenning van de Olympische Zomerspelen aan Peking zal een positief effect hebben op de mensenrechtensituatie in China”? Moeten we hem nog steeds geloven?
Sport verbroedert? Ook als de politiek zich met sport bemoeit? Is het acceptabel dat politieke argumenten de ambities van sporters frustreert, die jaren van hun leven investeren in de voorbereiding op de Olympische Spelen? Waarom de sporters? Waarom geen boycot voor de musici van Nederlandse orkesten die in Peking optreden, waarom niet de ondernemers die op China handelen? En de toeristen op de Chinese Muur? Hebben actievoerders gelijk? Of is het puur opportunisme, over de rug van de topsporter?
Presentatie Pieter Hilhorst. Politicoloog en columnist van de Volkskrant.
Met als gasten:
- Marcel Rözer. Sportjournalist, vaste gast in Goedemorgen Nederland. Werkt aan een boek over WK voetbal in Argentinië, 1978.
- Ruud Stokvis. Sportsocioloog en onderzoeker. Doceert aan de Universiteit van Amsterdam. Tussen 1964 en 1972 roeide Stokvis op internationaal topniveau.
- Joël Voordewind. Lid Tweede Kamer voor de ChristenUnie. Deed oproep aan sporters en politici om niet of in versoberde vorm deel te nemen aan openingsceremonie van de olympische spelen in China.
- Mona Zhimin Tang. Chinees dissidente, mensenrechtenactiviste en kunstenares.
- Matthijs Brouwer. Hockeyspits van Oranje Zwart en het Nederlands Elftal. Is ondernemer en handelt met China.
- Nicole Sprokel. Persvoorlichter van Amnesty International.
In samenwerking met Studium Generale, Universiteit van Tilburg. buy adipex
buy ambien
buy levitra
buy ultram
tramadol online
buy xanax
buy valium
buy meridia
buy fioricet
buy zoloft buy cialisbuy cialisbuy levitrabuy levitrabuy propeciabuy propeciabuy somabuy somabuy levitrabuy cialisbuy propeciabuy levitrabuy somabuy cialisbuy propeciabuy levitrabuy somabuy cialisbuy levitrabuy propeciabuy soma
