“Een sterke politieke leider die tegenwicht kan bieden tegen Wilders”, “een internationale organisatie die wel durft in te grijpen in Syrië” en “een overheid die de tendentieuze berichtgeving in de Nederlandse media stopt.” Dat waren een paar oplossingen van studenten van de Fontys Hogeschool op de vraag: ‘De Vluchtelingencrisis, hoe nu verder?’ Aan het eind van het debat, met veel relevante informatie die in de dagelijkse berichten nogal eens ontbreekt, hadden de studenten behoefte aan actie. We kunnen veel praten maar er moet ook iets gebeuren. De debatavond bood veel inzichten om de vluchtelingencrisis beter te begrijpen en het debat op een doordachter niveau te voeren.

Visumbeleid
Zelf wist ik bijvoorbeeld niet dat Europa de buitengrenzen administratief al heel goed bewaakt door een visumbeleid voor niet-Europeanen. Zo’n visumbeleid kan in geval van nood worden opgeheven. Als dat was gebeurd voor bijvoorbeeld Syriërs en Eritreers, hadden ze niet in gammele bootjes of via lange voettochten hier naar toe hoeven komen maar gewoon op het vliegtuig kunnen stappen. Nanda Oudejans, docent aan de Tilburg University en gespecialiseerd in internationaal en Europees recht, legde duidelijk uit hoe in internationaal recht de zorg voor vluchtelingen is geregeld. Ook Nederland heeft het Vluchtelingenverdrag ondertekend en daarmee toegezegd om vluchtelingen (die de bescherming van hun eigen staat missen) een vluchtelingenstatus te geven met dezelfde rechten en bescherming als de eigen onderdanen. In de praktijk doen sommige politici en bewindslieden er van alles aan om onder die verplichting uit te komen.

Vluchtelingenkampen
De vaak genoemde opvang in kampen in de regio is niet in overeenstemming met het vluchtelingengedrag. Oudejans legde uit dat opvang in kampen per definitie tijdelijk is, ervan uitgaande dat een conflict kort duurt en mensen snel terug kunnen naar hun land. In de praktijk blijkt dit nooit te kloppen. Vluchtelingen verblijven gemiddeld 18 jaar in een opvangkamp met trieste uitschieters als de Palestijnen die al meer dan 60 jaar in vluchtelingenkampen wonen. Bovendien blijkt uit onderzoek dat mensen die lang in een vluchtelingenkamp wonen niet meer de veerkracht hebben om een nieuw bestaan op te bouwen en te integreren in welke samenleving dan ook. Het leven in vluchtelingenkampen is bovendien niet veilig, onderwijs, werkgelegenheid en medische zorg zijn geen rechten maar afhankelijk van liefdadigheid, dus van beschikbare fondsen.

Opnieuw beginnen
Hoe vaak kan een mens opnieuw zijn leven opbouwen? Die vraag bekroop me bij het verhaal van Jameel, de ervaringsdeskundige van de avond. Gevlucht uit Syrië, een tijdje gebivakkeerd in Libanon, Jordanië en Turkije en twee jaar geleden aangekomen in Nederland. “Nederland is nu mijn land”, zei hij in een heel behoorlijk Nederlands: “Ik ga hier studeren en een leven opbouwen. Natuurlijk wil ik terug naar mijn land als de oorlog voorbij is. Maar ook daar moet ik dan weer opnieuw beginnen.” Op de vraag hoe het hem beviel in Nederland zei hij: “Elk land heeft onaardige mensen. Maar in Nederland zijn de meeste mensen aardig.”

Allemaal wachten
Die observatie sloot aan bij het verhaal van Patricia Brunklaus, directeur van Stichting Nieuwkomers & Vluchtelingen Midden-Brabant, de regionale tak van Vluchtelingenwerk.

Zij vertelde dat het aantal aanmeldingen van vrijwilligers om te ondersteunen bij de opvang van vluchtelingen ‘overdonderend’ is. Tegelijk constateerde ze grote problemen bij de doorstroming waardoor nu de zeer sobere noodopvang nodig is. Brunklaus’ organisatie werkt met 90% vrijwilligers en 10% beroepskrachten en is vooral actief als asielzoekers een verblijfsstatus krijgen en gaan integreren in de samenleving. Jameel is een van de asielzoekers die door hen is begeleid en nu zelf als vrijwilliger actief is. Brunklaus wist te vertellen dat op dit moment 13.000 statushouders in AZC’s zitten te wachten op huisvesting in een van de Nederlandse gemeenten. Zij houden plaatsen bezet voor nieuwe vluchtelingen die nu ondergebracht worden in steeds wisselende noodlocaties. En al die mensen moeten eindeloos wachten tot ze weer een regelmatig leven kunnen leiden met werk, school en sociale contacten. Volgens Brunklaus heeft het COA het laatste decennium teveel buffercapaciteit afgestoten en hebben de gemeenten hun verplichting om asielzoekers te huisvesten, verwaarloosd. Dat verklaart de huidige stress en niet zozeer het aantal vluchtelingen. In de negentiger jaren heeft Nederland er veel meer opgevangen en de Nederlandse organisatiegraad is hoog genoeg om dit aan te kunnen.

Nederlandse cultuur
Evelien Boonstoppel, onderzoeker van Kaleidos Research deed onderzoek naar de opinies van Nederlanders over vluchtelingen en constateerde dat de jarenlange trend doorzet dat Nederlanders de komst van allochtonen niet als een verrijking maar als een bedreiging van de samenleving zien. Z’n 40% van de Nederlanders denkt er zo over. Veel mensen zijn wel begaan met mensen in oorlogssituaties maar voelen zich er niet verantwoordelijk voor. Opleidingsniveau is een belangrijke scheidslijn in de opinievorming van Nederlanders over vluchtelingen. Lager opgeleiden voelen zich meer bedreigd door veranderingen in de bevolkingssamenstelling. Dit kan deels worden verklaard door de dreiging van verdringing: ‘zij kapen onze banen en onze huizen.’ Een andere verklaring zijn de starre opvattingen van lager opgeleiden over de Nederlandse cultuur. Cultuur is voor hen een ‘natuurlijke ordening’ die door mensen van buiten wordt verstoord en waardoor waarden worden bedreigd. Daarnaast noemde Boonstoppel het verschijnsel ‘ingebeelde migratie’: de beelden die mensen hebben bij de vluchtelingenstroom komen niet overeen met de statistische gegevens. Een van de Fontys-studenten wist te melden dat er momenteel 1 Syriër op 13.000 Nederlanders verblijft. Dat is voor veel Nederlandse steden of dorpen nog geen handvol.

Gedeeld gevoel
Regelmatig kwam tijdens het debat de rol van de media aan bod en de stroperigheid van de bureaucratie. Waarom niet veel meer vluchtelingen opvangen bij particulieren en de media gebruiken om verhalen van geslaagde integratie te vertellen? Concreet wat doen en dan die ervaringen delen, dat bleek een gedeeld gevoel van de Fontys-studenten en de Wereldpodium-bezoekers. De noodopvang in stad en regio kan daar z’n voordeel mee doen.

Verslag: Marianne Dagevos  www.marcada.nl
Fotografie: Fontys Hogeschool Tilburg

“Vroeger was het vreedzaam in Joegoslavië,” vertelt Ivo Barac. “Mijn ouders hebben me van huis uit meegegeven dat ik geen onderscheid moest maken tussen mensen, ongeacht hun geloofsovertuiging of achtergrond.”

Ivo is opgegroeid in Kroatië en komt uit een gezin van vier kinderen. Hij is de jongste van het gezin, verder heeft hij drie broers en een zus. Zijn vader was de kostwinnaar en moeder zorgde voor het gezin. Zijn jeugd ziet er in eerste instantie vrij normaal uit. Hij gaat naar school en doet mee aan scouting net zoals de rest van zijn familie. Het belangrijkste is nog wel dat zowel hij als zijn omgeving in vrede leefden. Er werd geen onderscheid gemaakt tussen mensen op basis van geloof of etnische achtergrond.

In 1991 verandert alles. De Joegoslavische burgeroorlog breekt uit en landen roepen hun burgers op om zich aan te sluiten bij het leger. Op dat moment is Ivo 21 jaar. De prijzen schieten omhoog, sommige vrienden verdwijnen en veel dierbaren en kennissen worden beschoten. “Ik werd zowel door het Kroatische als het Bosnische leger opgeroepen om me aan te sluiten. Het leger kwam je gewoon bij de voordeur halen als je zelf niet ging”, vertelt Ivo. Hij noemt zichzelf een pacifist,  weigert om deel te nemen aan het bloedvergieten en duikt onder bij familie en kennissen. Zijn ouders hadden altijd goede hoop op verbetering van de situatie, vertelt hij. Dit hielden ze twee jaar vol. Ondertussen heeft de broer van Ivo voor zijn gezin geregeld dat ze konden vluchten. Hij heeft duizend euro aan een mensensmokkelaar betaald om Kroatië te verlaten. Op de dag van vertrek besluit de broer om niet te gaan. “Het was koud buiten en mijn broer wilde het risico niet nemen dat zijn kind ziek werd.” Ivo krijgt op dit moment de kans om in hun plaats te reizen. Hij krijgt twee uur bedenktijd, uiteindelijk zegt Ivo ja en komt zo terecht bij een mensensmokkelaar.

Bij de mensensmokkelaar aangekomen, beseft hij dat hij niet de enige is die op de vlucht slaat. Er zijn nog veertien anderen met hem. Dat gaf hem ergens wel een goed gevoel, zegt Ivo “We hadden elkaar, hierdoor kreeg ik een gevoel van geruststelling.” Ivo en de groep worden constant van A naar B gebracht en de mensensmokkelaars wisselen elkaar af. “We waren erg bang om gepakt te worden door het leger.” En zo zwierf Ivo van plaats naar plaats om uiteindelijk bij een ex-vriendin in een grensplaats terecht te komen. Familie die in Oostenrijk woonde, kon voor Ivo een Kroatisch paspoort regelen en zo kwam hij Oostenrijk terecht.

In 1994 komt Ivo in Nederland terecht bij vrienden in Rotterdam, hij voelt zich gelijk thuis. Inmiddels was ook de asielaanvraag van start gegaan. “Ik zag alles weer voor me”,  vertelt Ivo, “op het moment dat ik niet meer hoefde te vluchten besefte ik pas wat voor impact de vlucht op mij gehad heeft.” Het begin van zijn procedure wacht hij af  in het opvangcentrum in Gilze-Rijen. Eind 1994 krijgt hij een huis aangeboden in Tilburg. Hij leert de Nederlandse taal en heeft verschillende baantjes om uit te vinden wat hij nou daadwerkelijk leuk vindt om te doen. In 1999 eindigt de oorlog en kiest Ivo ervoor om in Nederland te blijven.

“Niks was meer hetzelfde, mijn toekomst lag in Nederland,” vertelt Ivo. Zijn ouders zijn de afgelopen jaren overleden, zijn zus woont ook in Tilburg en zijn twee broers in Bosnië en Oostenrijk.  Pas na zijn aankomst in Nederland kreeg hij last van posttraumatische stress. Door de vele gesprekken bij de GGZ heeft hij zijn ervaringen ondertussen grotendeels een plek kunnen geven. Verder heeft Ivo reismanagement en bedrijfskunde gestudeerd en heeft op dit moment een eigen zaak: balkan-café No Sikiriki aan de Trouwlaan in Tilburg. Hij doet de naam van No Sikiriki (geen zorgen) eer aan door zijn gasten lekker eten aan te bieden met een balkan-muziekje op de achtergrond.

Ivo Barac was te gast op het stadsstrand op woensdagavond 15 juli 2015. Gespreksleider was Kenan Avsjaloemov. Muziek was er van het Afghaanse gelegenheidstrio Ghafour, Habib & Aman.

Verslag: Kenan Avsjaloemov
Fotografie: Leroy de Leeuw

Op woensdag 17 juni was Hülya Cigdem te gast bij Avonturiers uit Nood. Omroep Tilburg was aanwezig en maakte een videoverslag.

Op woensdag 20 mei de eerste Avonturier uit Nood op het Stadsstrand. Daar ging interviewer Kenan Avsjaloemov het gesprek aan met Musa Mohmand uit Pakistan. Een hartverwarmend gesprek op een frisse avond. Gelukkig konden we ons warmen aan het vuur en de prachtige muziek van Yassine Belghanch.

Hieronder het verslag en wat foto’s van de avond.

De Taliban kwam niet van buiten, vertelt Musa Mohmand (18). Het waren ‘buren’, mensen uit zijn eigen kleine bergdorp in Pakistan. “Ze begonnen op te letten of iedereen wel naar de Moskee ging. Was je er niet dan werd je aangesproken. Later werd dat schelden, en weer later sloegen ze.” Het dorpje waar Musa vrolijk opgroeide, naar school ging, zomers zijn ouders hielp op het land en cricket speelde op het plein, kwam langzaam maar zeker onder de terreur van de Taliban. Wie de nieuwe regels niet volgde, was een slecht moslim en kreeg bezoek van de ‘leiders’, die later ook wapens gingen dragen én gebruiken. Een ongehoorzame dorpsgenoot werd doodgeschoten. Politie of leger was er niet om in te grijpen. “De Taliban verpesten een mooie jeugd”, aldus Musa.

Toen hij 16 was, haalde Musa zich de woede van de Taliban op zijn hals. Wat er precies gebeurde, wil hij niet vertellen. Maar zijn ouders vonden de situatie zo hachelijk dat ze hem het dorp uitstuurde. Hij dacht dat hij naar een tante ging, maar aangekomen in de dichtstbijzijnde stad, werd hij meteen doorgestuurd naar Karachi en vandaaruit naar de enige veilige plek: Europa. Het werd een reis van 45 dagen geregeld door mensensmokkelaars. Zijn ouders betaalden. Musa: “Waarschijnlijk hebben ze een stuk grond verkocht voor de 10.000 euro die het koste.”

Musa belande in een ritme van overdag slapen en ’s nachts reizen. Telkens was er iemand die hem en een aantal wisselende medereizigers verder bracht. Sommige smokkelaars waren aardig, andere onverschillig of angstaanjagend, en allemaal wilden ze geld. “Dat had ik niet bij me, de betaling liep via mijn ouders in Pakistan.” De tocht ging per auto, trein, bus en boot. Grenzen passeerde Musa te voet in het holst van de nacht op onherbergzame plaatsen. “We klommen over de hekken heen.” Via Iran, Turkije, Griekenland, Frankrijk en België belandde Musa in Nederland. “Ik had een kaartje naar Kopenhagen, maar op een snelweg werd ik door de politie uit de bus gehaald. Ik had geen paspoort.” Musa had overigens geen idee waar hij was. Pas later begreep hij dat het Philips-stadion dat hij zag in het Nederlandse Eindhoven stond.

Musa’s reis was lang, maar sommigen doen er zeven maanden over. “Veel mensen zitten ergens halverwege vast totdat er weer geld komt”, weet Musa. De angstigste momenten beleefde hij in een zeecontainer tussen Griekenland en Italië. Met twee andere jongens zat hij twee dagen verstopt tussen zakken zout. “We moesten op de container kloppen als die van de boot af was. Maar wanneer weet je of het al veilig is?” Onderweg voelde hij zich angstig en alleen, overgeleverd aan onbekenden. Troost kwam er van medevluchters. Zij hielpen hem vertrouwen te hebben in een goede afloop.

Van het politiebureau in Eindhoven, waar zijn vingerafdrukken werden genomen, ging Musa naar Schiphol, waar hij eindelijk zijn ouders kon bellen met het nieuws dat hij veilig in Europa was aangekomen. Daarna volgde zes maanden in het AZC in Oisterwijk en later een opvanghuis voor alleenstaande minderjarige asielzoekers in Tilburg. Hij kreeg daar een nieuwe ‘broer’, Mustafa uit Somalië, en een ‘moeder’, Hanneke uit Goirle. “Zij leerde me dat ik Nederlands moest praten, fietsen, met geld om gaan, waar ik naar school kon …. alles wat je hier nodig hebt.” Musa studeert inmiddels: MBO zorg. Hij spreekt bijna vloeiend Nederlands. Zijn ouders zijn sinds kort ook in Tilburg dankzij gezinshereniging. Hij kijkt blij en trots rond op het stadsstrand: “ze staan daar, bij mijn vrienden.” Wat mist Musa? “Pakistaans eten, we hebben nog niet alle kruiden kunnen vinden.” Wat waardeert Musa het meest in Nederland? “Ik ben nu veilig. Hier heb ik toekomst.”

Verslag: Marga van Zundert www.margavanzundert.nl
Fotografie: Wereldpodium

Twee landen sloten in de afgelopen tijd akkoorden met de Verenigde Staten. De een gelegen in het Midden-Westen, de andere in het Midden-Oosten. Voor allebei betekende dit akkoord het einde van een periode van sancties en boycot, misschien zelfs het einde van een tijdperk. Beide landen hadden ooit een pro-westers regime dat omver geworpen werd door een revolutie. Die revolutie, de een in 1959, de ander twintig jaar later, betekende een ommekeer, een nieuwe tijd. Helaas bracht die nieuwe tijd niet de beloofde vrijheid maar juist onderdrukking en een stroom van politieke vluchtelingen.

Het verhaal van Cuba en Iran, want om die landen gaat het, vormde het uitgangspunt van het Wereldpodium aan de vooravond van 4 en 5 mei. De vraag kwam aan de orde wat vrijheid betekent in landen als Cuba en Iran en ook in ons land. Voor ons is vrijheid vanzelfsprekend, voor veel anderen een ideaal om je leven voor te wagen.

Four Freedoms
In de inleiding haalde presentator Nathan de Groot de bekende speech aan van Franklin Roosevelt die sprak over de ‘Four Freedoms’. Vrijheid gaat niet alleen over vrijheid van godsdienst en van meningsuiting maar ook om vrijwaring van gebrek en van vrees. En die laatste twee vrijheden staan in toenemende mate onder druk in ons land waar steeds meer mensen bang zijn voor de toekomst vanwege armoede, illegaliteit, langdurige werkloosheid of het wegvallen van voorzieningen.

Architect van je eigen leven
Toch kon Sander Terphuis niet anders dan de vrijheden in Nederland prijzen. Hij werd geboren als Ahmad Qeleich Khany in Iran en groeide op onder het bewind van ayatollah Khomeiny. Zijn enige doel was om te vluchten en toen hij als landskampioen worstelaar mocht meedoen aan een internationaal kampioenschap in Assen in 1990, besloot hij dat dit zijn nieuwe vaderland zou worden. Sander nam zelfs een Nederlandse naam aan, heel Hollands klinkend maar nog onbestaand en hij vond zijn draai in Nederland. Over zijn belevenissen in Iran en Nederland schreef hij het boek De worstelaar. Voor hem is Nederland de plaats waar je ‘architect kan zijn van je eigen leven’, een situatie die niet voorstelbaar is in Iran. Homayoon Hakimi, eveneens afkomstig uit Iran en nog wel aanspreekbaar met zijn Iraanse naam, is ook al lang geleden vertrokken. Hij woonde eerst in Nederland en later in Canada. Nederland heeft uiteindelijk zijn voorkeur. Iran is voor hem het land waar in de privé sfeer alles kan maar in het openbaar vrijwel niets mag. Een land waar zedenpolitie, religieuze politie en staatspolitie burgers in de greep houdt en waar veel in het geniep geregeld moet worden. Homayoon vertelde niet alleen, hij maakte ook muziek en zong romantische liedjes over wind en liefde.

Bloggers en rappers
Kees van Kortenhof van de stichting Glasnost in Cuba vertelde over de situatie op het Midden-Amerikaanse eiland. De Cubaanse revolutie van Fidel Castro mondde uit in een systeem van staatssocialisme en een jaarlijkse subsidie van de Sovjet-Unie van 5 miljard dollar. Dat betekende de rem op elke politieke en economische ontwikkeling. Sinds in 2008 Fidels broer Raúl de touwtjes in handen heeft, is er iets meer vrijheid gekomen, mogen mensen kleine bedrijfjes opzetten en staan de deuren open voor buitenlandse handelsdelegaties. De opkomst van mobiele telefoons en sociale media hebben zowel in Iran en Cuba de machthebbers voor dilemma’s geplaatst. Ze proberen berichten via internet te filteren en te controleren maar dat valt niet mee. Bloggers en rappers laten van zich horen en bereiken op allerlei manieren hun publiek. En zo maken landen die ooit alles op alles zetten om hun grenzen dicht en hun bevolking onder controle te houden, nu toch afspraken met ‘aartsvijand’ Amerika. Reden voor gematigd optimisme, aldus de sprekers van het Wereldpodium. Maar het duurt wel even eer je de vrijheid op alle fronten hebt herwonnen.

Verslag: Marianne Dagevos www.marcada.nl
Foto’s: Marloes Coppes www.marloescoppesfotografie.nl

Palestijnen heb je in soorten en maten. Zo zijn er ‘Palestijnen van 48’, zij wonen in Israël, hebben de Israëlische nationaliteit en horen tegenwoordig bij de ‘Arab minority’, zo’n 20% van de bevolking. Een van hen is Haytham Safia, geboren en opgegroeid in Noord-Galilea en inmiddels getrouwd met een Nederlandse.

Hij bespeelde voor ons de u’d, de Arabische luit, een prachtig melancholisch instrument dat ons liet dromen van een land vol harmonie en vrolijkheid. Dan heb je Palestijnen in de bezette gebieden of op de Westbank, zij hebben geen Palestijns paspoort maar een ‘reisdocument’, met veel beperkingen. Een van hen is Daoud Nassar, hij woont in de buurt van Bethlehem, is boer en activist en heeft een christelijke achtergrond. Dan heb je nog Palestijnen in de diaspora. In vluchtelingenkampen in Libanon en Syrië, of uitgezwermd over de wereld. Een van hen is Omar Dweik, met een Palestijnse vader en een Nederlandse moeder, woonachtig in Nederland maar regelmatig te vinden in Palestina. Hij komt uit een moslimfamilie. Allemaal hebben ze te maken met beperkingen in hun bewegingsvrijheid vanwege pasjes, checkpoints, papieren en bureaucratie. Allemaal dromen ze dat er een eind komt aan de bezetting. En gelukkig zijn er ook Israëli’s te vinden met dezelfde droom, zoals Andras Krahl. Afgelopen woensdag droomde het Wereldpodiumpubliek met hen mee, luisterde naar hun verhalen en dacht mee over de rol van de internationale gemeenschap.

Beladen onderwerp
Het Wereldpodium begon dit jaar met nieuwe gezichten. Marga van Zundert is de nieuwe hoofdredacteur en Nathan de Groot en Kenan Avsjaloemov, de presentatoren van deze avond. Ze pakten meteen een stevig thema bij de kop want het conflict tussen Israël en Palestina is het langstlopende van onze tijd. Het is een beladen onderwerp, omgeven met veel emoties, propaganda en halve waarheden. Ondertussen verschuift het conflict wel naar een steeds groter machtsoverwicht van Israël en een steeds penibelere situatie voor de Palestijnen.

Weigeren vijanden te zijn
Omar Dweik vertelt over zijn ervaringen tijdens zijn verblijf in Oost-Jeruzalem vorig jaar. Hij merkte hoe moe iedereen is van de strijd en de bezetting vooral na de recente, verwoestende Gaza-oorlog, hoe zijn familie bang is voor kidnapping en niet wil dat Omar al te ver van huis gaat en hoe hij zich met bluf en zijn ‘toeristen’uiterlijk tussen de checkpoints door redt.

Daoud Nassar heeft een boomgaard en boerenbedrijf op de Westbank. Het bedrijf is bijna een eeuw in de familie maar wordt aan alle kanten bedreigd. De grond wordt opgeëist voor de bouw van nederzettingen, water en elektriciteit worden afgesneden en export wordt ernstig belemmerd. Daoud heeft besloten uit de vicieuze cirkel van actie en reactie te stappen en zichzelf niet langer als vijand of als slachtoffer te beschouwen. “Wij hebben besloten onze frustratie constructief te investeren en alle geweldloze mogelijkheden te benutten om overeind te blijven”, legt hij uit in Tilburg. Dat betekent eindeloze, peperdure rechtszaken bij Israëlische rechtbanken om zijn recht op de grond te behouden, zelf putten slaan om aan het noodzakelijke water te komen, zelf energie opwekken, de grotten op het terrein bewoonbaar maken en vooral, aansluiting zoeken bij de internationale gemeenschap voor steun en samenwerking. Het project ‘Tent of Nations’ dat Nassar in 2002 oprichtte, trekt jaarlijks zo’n 7000 vrijwilligers naar zijn bedrijf om daar mee te werken, het dagelijks leven te ervaren en daarna ambassadeurs worden van de Palestijnse zaak in de wereld. “De escalatie van frustratie naar woede en geweld, ligt voor de hand”, legt Daoud uit, “Maar het brengt ons nergens. Wij moeten handelen in plaats van reageren, ons eigen proces vormgeven. Daarom zoeken wij contact en nodigen iedereen uit om ons te bezoeken, ook kolonisten, om het hele verhaal te vertellen. Veel Israëli’s weten niet of willen niet weten hoe zwaar het leven voor de Palestijnen is door alle maatregelen van de bezetter Israël.”

Regeringen zelf grootste bedreiging
Die woorden kan Andras Krahl onderstrepen. Hij is opgegroeid in een Hongaars Joodse familie, leefde in Israël, vocht in de Jom Kippoeroorlog, woont nu in Nederland en is één van de grondleggers van de beweging ‘Een ander Joods geluid’. Hij vertegenwoordigt een visie die zowel in Nederland als in Israël zwaar onder vuur ligt: dat de Israëlische regeringen zelf, met hun optreden en machtsvertoon, de grootste bedreiging zijn voor de Israëlische staat. De bezetting, het militaire apparaat en de vernedering van de Palestijnen, leiden uiteindelijk tot isolement en ondergang van de democratische staat. Andras Krahl kan putten uit een veelbewogen levensgeschiedenis. Hij ontdekte dat veel mensen, in Israël en daarbuiten, zich in de luren laten leggen door de Israëlische propaganda. “Deze regeringen bouwen niet op maar ze breken af, ze zetten de vroegere machteloosheid van de joden om in machtsmisbruik en ze bedreigen de toekomst van de staat”, aldus de overtuiging van Krahl.

Forse druk nodig
In het gesprek met de zaal komt de kracht van de Israëlische propaganda nogmaals aan bod. De sprekers bekritiseren het knullige en onprofessionele optreden van de media in Nederland als het gaat om Israël en Palestina en ze bepleiten een grotere verantwoordelijkheid van de internationale gemeenschap. “De internationale gemeenschap heeft meegeholpen om dit conflict te veroorzaken, ze moet nu ook meehelpen om het op te lossen”, aldus Omar Dweik die veel waarde hecht aan de erkenning van de Palestijnse staat door Zweden.

“Een beetje druk is niet genoeg”, onderstreept Andras Krahl. “Er is forse druk nodig. Europa is Israëls belangrijkste economische partner.” Je frustraties omzetten in iets constructiefs, dat geldt dus niet alleen voor Israëli’s en Palestijnen, maar ook voor Europeanen die in het Midden-Oosten veel ten goede kunnen keren. Om te beginnen: het planten van een boom in Nassar’s boomgaard!

Meer informatie over het project van Daoud Nassar: www.tentofnations.org

Tekst: Marianne Dagevos   www.marcada.nl

In iedere straat, op iedere school, in ieder bedrijf, in iedere kerk, moskee en in iedere sportvereniging zijn Tilburgers te vinden die betrokken zijn bij kleine en grote initiatieven, mensen die zich inzetten voor situaties waar verbetering hard nodig is.

Met Tilburgs Kracht in Kaart wil de Nwe Liefde Tilburg zichtbaar maken op welke manieren Tilburgers zich belangeloos inzetten voor mensen dichtbij en veraf. Organisaties en mensen die betrokken zijn met de wereld, die zich inzetten voor anderen, als vrijwilliger of als professional. Denk bijvoorbeeld aan zelforganisaties, scholen, serviceclubs, kerken, universiteiten en hogescholen, moskeeën, religieuzen. Maar ook aan het bedrijfsleven, sportclubs, etc. Samen met u willen we al die vormen van Nwe Liefde die zichtbaar of onzichtbaar worden gerealiseerd boven water krijgen.

Het idee is dat er op de website van de Nwe Liefde Tilburg een overzicht komt van alle projecten die zich aanmelden. Daarnaast wordt er via Google Maps een kaart van Tilburg en omstreken samengesteld waarop al die mooie, grote en kleine initiatieven zichtbaar worden. Daarmee wordt Tilburgs Kracht letterlijk in kaart gebracht!

Criteria
Om al deze initiatieven in beeld te kunnen brengen vragen wij u om ons te helpen bij de inventarisatie. U kunt uw project/organisatie aanmelden via het aanmeldformulier . Nu is het zo dat niet ieder goed idee in aanmerking komt voor het predicaat Tilburgs Kracht in Kaart. Daarvoor hanteren we enkele, eenvoudige criteria. Uw project/organisatie moet aan minimaal twee van de onderstaande criteria voldoen:

Het project heeft iets te maken met één van onderstaande onderwerpen:
– armoedebestrijding dichtbij of ver weg;
– het huisvesten of helpen met het integreren van nieuwe Nederlanders;
– medische projecten;
– kringen van lotgenoten in allerlei vormen;
– (ex)gedetineerden of hun familieleden;
– bekommernis om om zieken, ouderen en eenzame mensen;
– opvang van tienermoeders;
– buddyprojecten.

Mensen zetten zich belangeloos in voor het project. Natuurlijk denken wij ook aan ondernemers en bedrijven die zich inzetten in het kader van maatschappelijk verantwoord ondernemen.

Tilburgs Kracht in Kaart denkt juist ook aan projecten waar mensen bondgenoten zoeken om hun doel te bereiken.

Het project moet zich afspelen op wat langere termijn, dus niet eenmalig.

Er is sprake van een minimale organisatiegraad.

Hoe zeer de Nwe Liefde Tilburg ook begaan is met dier en natuur,  voor Tilburgs Kracht in Kaart zijn we op zoek naar projecten vóór mensen dóór mensen.

Bent u initiatiefnemer van zo’n project of maakt u deel uit van een organisatie die aan minimaal twee van bovenstaande criteria voldoet? Of wellicht kent u andere betrokken mensen of organisaties die in dit plaatje passen. Help ons met het samenstellen van deze bijzondere kaart en meldt uw project aan. De eerste 250 aanmelders ontvangen van ons het boek ‘Eenvoudige woorden, simpele gebaren’ cadeau. Op 21 maart, de eerste dag van de lente, worden op deze website de eerste initiatieven bekendgemaakt en komt er via Google Maps een kaart waarop al die projecten en organisaties te vinden zijn. Tilburgs Kracht in Kaart dus!

Verder zullen er naar aanleiding van de inventarisatie bijeenkomsten, lezingen of andere activiteiten georganiseerd worden in het kader van Tilburgs Kracht in Kaart.

Heeft u nog vragen naar aanleiding van het project, neem dan contact met ons op via info@nweliefdetilburg.nl

IK MELD MIJN PROJECT AAN VOOR ‘TILBURGS KRACHT IN KAART’

de Nwe Liefde Tilburg is een bijzonder samenwerkingsproject waarin een aantal Tilburgse organisaties op zoek gaan naar nieuwe taal en beelden van wat ooit ‘barmhartigheid’ heette. Binnen de verschillende activiteiten van het project wil de Nwe Liefde Tilburg laten zien dat inzet en betrokkenheid op de wereld ‘cool’ is en van alle tijd