9 december 2008: aan de vooravond van mensenrechtendag staat het Wereldpodium in het teken van de zestigste verjaardag van de ‘Universele Verklaring van de Rechten van de Mens.’ We zijn te gast bij het Koning Willem II college in Tilburg. Velen hebben de moeite genomen om naar onderwijsgebied Stappegoor af te reizen. Gasten, gastsprekers en leerlingen die straks met elkaar in debat gaan, verzamelen zich in de ruime aula. Kan het feest nu beginnen of niet?

Want dat is de vraag. Hebben we reden tot feest vieren? Wat hebben zestig jaar mensenrechten ons eigenlijk gebracht? Hoe staat het vandaag met de mensenrechten in de wereld? Ook op 9 december 2008 kun je geen krant open slaan zonder berichten over schendingen ervan: negeren van cholera in Zimbabwe, Griekse scholieren die door de politie in elkaar worden geslagen of Congolezen op de vlucht voor oorlogsgeweld.

Vrolijk stemmen deze berichten allerminst. Maar het is te vroeg om al conclusies te trekken. Mensenrechtdeskundige dr. Rianne Letschert opent de avond met een korte uitleg over de drie generaties mensenrechten. Deze zijn gekoppeld aan de begrippen Vrijheid, Gelijkheid en Broederschap uit de Franse Revolutie. De eerste generatie mensenrechten, de burgerlijk-politieke rechten horen bij Vrijheid. Hier gaat het bijvoorbeeld om het recht op leven en het recht op vrijheid van meningsuiting. De tweede generatie, de economische, sociale en culturele rechten, moeten voorzien in onder meer het recht op voedsel, gezondheidszorg en scholing. Gelijkheid staat hiervoor symbool. De derde generatie mensenrechten zijn de zogenaamde collectieve rechten. Deze moeten zorgen voor een eerlijke welvaartsverdeling. Met broederschap kunnen we dit bereiken.

Dr. Anne-Marie de Brouwer, geïnterviewd door Ralf Bodelier, gaat in op de schending van de eerste generatie mensenrechten. Voor haar proefschrift onderzocht ze seksueel geweld tegen vrouwen tijdens de Rwandese genocide. Ze vertelt over de mandjes die ze voor haar stichting Mukomeze verkoopt. De mandjes worden door de getraumatiseerde en gestigmatiseerde vrouwen gemaakt. Naar schatting zijn tussen de 250.000 en 500.000 vrouwen op brute wijze verkracht tijdens de oorlog in Rwanda. Velen zijn besmet met AIDS en lijden een armzalig bestaan. Met haar stichting probeert De Brouwer de levensomstandigheden van deze vrouwen te verbeteren. Aan de hand van dia’s vertelt ze het aangrijpende verhaal van Jeanette. Deze Rwandese Tutsi verloor tijdens de genocide van ’94 haar man en kind, en werd vervolgens maandenlang dagelijks door meerdere mannen verkracht. Eens een redelijk welgestelde vrouw, vervolgens besmet met AIDS, getraumatiseerd, arm en alleen met de zorg voor haar kinderen.

Prof. dr. Willem van Genugten, hoogleraar Internationaal Recht in Tilburg en hoogleraar Rechten van de Mens in Nijmegen, reageert op het verhaal van Anne-Marie de Brouwer. Hij benadrukt dat steeds meer oorlogen voorkomen worden door vroegtijdig ingrijpen van de Verenigde Naties, maar dat Rwanda een pijnlijk voorbeeld is van een oorlog waarbij het veel te lang duurde voor de VN ingreep. De VN heeft doorgaans al drie maanden nodig om in actie te komen. In Rwanda was veel leed toen al geschied.

Extreme armoede is een schending van de tweede generatie mensenrechten. Mirjam Vossen woonde in het extreem arme Malawi en deed onderzoek naar ‘Access to Justice’ in de grote sloppenwijk Ndirande. Ze ondervroeg bewoners van de krotwoningen in hoeverre zij toegang hebben tot het rechtssysteem in hun land. Door hun absolute armoede is die toegang er vrijwel niet. Ongestraft worden deze mensen bestolen, mishandeld, of erger nog, vermoord. Vossen voert Margareth op, een 35-jarige bewoonster van Ndirande die niet veel meer bezit dan een schilderij met de woorden ‘Je ontkomt niet aan de dood’. Volgens Vossen zitten de extreem armen in een armoedeval waar ze vrijwel niet aan kunnen ontsnappen. En volgens haar is het deze armoede, die de invoering van de tweede generatie mensenrechten ernstig belemmert.
Prof. Van Genugten erkent dat extreme armoede de invoering van mensenrechten belemmert, maar verdedigt het standpunt dat een fors deel van het mensenrechtenpakket ook ingevoerd kan worden – en wordt – in zeer arme landen.

Tijd voor pauze met een fair trade hapje. Na de pauze zingt liedkunstenaar Berry Kolmans drie zelfgeschreven nummers. Zijn laatste lied handelt over het dilemma ´wel of niets doen´ aan het wereldleed. Het stuk is nog vers, het is pas de avond tevoren aan zijn brein ontsproten.

Tien leerlingen uit de bovenbouw van de HAVO en het VWO staan klaar om in debat te gaan. Ze doen dit onder leiding van docent filosofie en maatschappijleer Hans Happel.
Zij debatteren over twee stellingen: over de vraag hoe universeel mensenrechten nu eigenlijk zijn. Gelden ze overal ter wereld of zijn ze teveel met een westerse bril opgesteld? De tweede stelling gaat over de vraag of we meer ontwikkelingshulp moeten geven. Woorden als consumentisme, kapitalisme en liberalisme vliegen over tafel. Hulp is goed, vinden de meeste leerlingen, maar het moet wel anders dan nu. “Doe eerst maar een grondig onderzoek naar welke hulp wel en welke hulp niet effectief is”.

Felix Ndahinda is afkomstig uit het oosten van Congo. Hij behoort tot Banyamulenge, een stam gerelateerd aan de Tutsi in buurland Rwanda. Ndahinda doet een promotieonderzoek naar slachtofferschap van inheemse volken in Afrika. Volken zoals zijn eigen Banyamulenge. Zijn verhaal brengt ons bij de derde generatie mensenrechten, de collectieve mensenrechten. Hij vertelt over de situatie in het Congo waar hij opgroeide en over de verschrikkingen van de oorlog in Rwanda die hij met eigen ogen zag toen hij niet lang na de genocide Congo ontvluchtte om zich in Rwanda te vestigen. Het is een ingewikkeld verhaal dat Ndahinda vertelt over de kwetsbaarheid van volkeren die leven in het grensgebied tussen Congo, Rwanda en Burundi. Veel van deze inheemse volkeren of minderheidsgroeperingen staan constant onder druk van meerderheidsgroeperingen en het wordt hen vaak onmogelijk gemaakt om te leven zoals ze willen leven. Soms is zelfs onmogelijk om te leven en worden ze uitgemoord, zoals in de jaren ’90 milities van Hutu en Tutsis’ elkaar in het gebied rond de Grote Meren naar het leven stonden. Collectieve rechten, meent Ndahinda zijn een concrete oplossing om hen enige bescherming te bieden.

De vraag aan Willem van Genugten is of deze collectieve rechten niet op gespannen voet staan met individuele rechten? Wat een collectief wil, kan namelijk anders zijn dan wat het individu wil. Van Genugten onderkent het probleem, maar stelt dat in geval van conflict, de individuele rechten altijd voorgaan.

Ilse Vossen, Wereldpodium

Recht op honger, slaag en een rot gebit

Lach naar meneer Siza, slumdweller te Malawi, en stralend lacht meneer Siza terug. Maar veel reden om te lachen heeft meneer Siza niet. Zelden verdient hij meer dan vijftig eurocent per dag. Meneer Siza gaat dan ook meestal met honger naar bed. Hij heeft geen geld om zijn kinderen naar school te sturen. En hij kan niet één euro op tafel leggen voor de minibus naar de aids-controle in het ziekenhuis. Een bezoekje aan de tandarts zit er voor Siza al helemaal niet in. Wanneer de politie meneer Siza oppakt, bijvoorbeeld omdat Siza zomaar rondlummelt op zoek naar werk, dan hángt meneer Siza. Dan krijgt hij een pak slaag en draait hij voor weken de bak in.

Kan dat allemaal zomaar? Heeft meneer Siza dan geen rechten? Zeker wel. Siza geniet mensenrechten, in beton gegoten in de Universele Verklaring van de rechten van de Mens. En Siza’s geboorteland, Malawi, heeft die Universele Verklaring keurig ondertekend.

Volgens het Guiness Book of Records is de Universele Verklaring zelfs ’t meest vertaalde document ter wereld. 0p tien december 1948 en met de gruweldaden van het nazi-regime nog op het netvlies, verklaarden bijna zestig landen dat mensen als Mr. Siza niet alleen het recht hebben op vrijheid van meningsuiting en vrijheid van godsdienst. Ze hebben ook het recht om vrij te zijn van honger en vrij te zijn van angst.
Zo geniet meneer Siza het recht op sociale zekerheid (art. 22 van de Universele Verklaring). Meneer Siza geniet ook bescherming tegen werkloosheid (art. 23). Meneer Siza heeft recht op vrije tijd en vakantiegeld (art. 24). Meneer Siza heeft het recht op fatsoenlijke gezondheidszorg (art. 25). De kinderen van meneer Siza hebben recht op gratis onderwijs (art. 26). En uiteraard heeft meneer Siza het recht om niet zomaar door de politie te worden opgepakt. (art. 9)

Maar krijgen, doet hij die rechten niet. En de vraag is hoe dat komt. De vraag is waarom honderden miljoenen armen als meneer Siza wereldwijd zonder enige rechten door het leven moeten. En waarom hebben zestig jaar mensenrechten geen einde gemaakt aan aan massaverkrachtigen of de onderdrukking van minderheden?

Deze vragen zijn extra schrijnend nu de Universele Verklaring op 10 december 2008 zijn zestigste verjaardag viert. Wereldwijd wordt deze verjaardag herdacht. Van een officiele receptie bij VN in New York tot een fototentoonstelling in Congo-Brazzaville; Aan de vooravond van mensenrechtendag, op 9 december is er speciale avond op het Wereldpodium in Tilburg. Dan draait alles om déze vragen: Waarom werden tijdens de Rwandese genocide tienduizenden vrouwen verkracht? Waarom blijven miljoenen mensen als mr. Siza extreem arm? En waarom zijn minderheden in Congo vandaag weer uitgeleverd aan discriminatie en vervolging?

Op het Wereldpodium verschaffen gerenommeerde onderzoekers de laatste feiten en inzichten. Onder hen Dr. Anne-Marie de Brouwer, gepromoveerd op een bekroond proefschrift over seksueel geweld tegen vrouwen in Rwanda. En mr. Felix Ndahinda. Tien jaar geleden ‘danste’ hij nog ‘tussen de kogels’ in de huiveringwekkende oorlogen rond de Grote Meren, vandaag onderzoekt hij de bescherming van Afrikaanse minderheden. Commentaar levert schrijver en hoogleraar Rechten van de Mens Prof. dr. Willem van Genugten.
Muziek komt van cabaretier Berry Kolmans. En leerlingen van het Koning Willem II College voeren een kort maar pittig mensenrechtendebat.
De presentatie is in handen van Ralf Bodelier (journalist, Wereldpodium) en Rianne Letschert (UvT)

Wie:             Wereldpodium Tilburg in samenwerking met het Koning Willem II college
Wanneer: Dinsdag 9 december van 20.00-22.30u
Waar: Aula Koning Willem II College. Tatraweg 80 Tilburg
Reserveren: Via inschrijfformulier dringend aanbevolen.

Dat Amérika onder Obama verandert, ligt voor de hand. Maar hoe staat het met de wéreld onder Obama?

Op vijf november heeft Obama zijn overwinningsspeech nog niet uitgesproken of de Russische president Medvedev kondigt al aan om raketten te plaatsen aan de grens met Europa.

Op vijf november meldt Israël blij te zijn met de verkiezing van Obama die er ‘alles aan zal doen om Israël te beschermen’. De vraag is dan ook wat er verandert aan het sombere lot van de Palestijnen in de Gazastrook, aan de Israëlische kolonisatie van de West-bank en de status van Oost-Jeruzalem?
(meer…)

Ralf Bodelier in gesprek met Lieve Joris, Shimmer Chinodya, Chika Unigwe en Marijke Teeuw. Met Ethiopische muziek van Minyeshu Kifle Tedla

Steeds meer mensen raken ontheemd. Van Zimbabwaanse vluchtelingen in Zuid-Afrika tot asielzoekers in Europa. Maar niet alleen in de echte wereld zijn mensen losgeslagen van hun wortels, ook in de fictieve wereld van de romanschrijver. Wat betekent ‘thuis’ in een globaliserende wereld? En wat doen schrijvers met ‘thuis’ en ‘ontheemd’ in hun werk? Daarover gaan Afrikaanse en Nederlandse schrijvers met elkaar in gesprek tijdens het literatuurfestival Fasihi!
Fasihi! (‘Literatuur’ in het Swahili) wordt dit jaar voor het eerst georganiseerd door het Wereldpodium in Tilburg.

Lieve Joris
keert in haar meest recente boek De Hoogvlakten via het onherbergzame Congo weer terug naar haar geboorteland België.

Chika Unigwe beschrijft in De Feniks het leven van een Afrikaanse vrouw die na de dood van haar zoontje in een impasse beland in het voor haar zo vreemde België.

Marijke Teeuw verhaalt het leven van Moisès, kind uit Mozambique. Een oorlogskind dat nooit een thuis had. En dat niet weet wat hij ermee aan moet, wanneer een Nederlandse vrouw hem opvangt in haar huis.

Shimmer Chinodya is een van de bekendste schrijvers in Zimbabwe, een land dat inmiddels door een derde van de bevolking is ontvlucht.
Gespreksleider Ralf Bodelier schreef oa de reisroman Atheïst in Afrika en Bomen hebben wortels mensen hebben benen, een bundel reportages en essays over mensen in een wereld op drift.

De gesprekken worden afgewisseld met swingende liveoptredens van de uit Ethiopië afkomstige zangeres Minyeshu Kifle Tedla

Lieve Joris: (Neerpelt 1953). Groeit op in België en verhuist op haar 19e naar Nederland. Na de school voor journalistiek in Utrecht, schrijft ze onder andere voor NRC Handelsblad en de Haagse Post. In 1985 vertrekt ze voor het eerst naar Congo/Zaire. Ze schrijft er vier boeken over: Terug naar Congo (1987), Dans van de luipaard (2001), Het uur van de Rebellen (2006) en De Hoogvlakten (2008).

Chika Unigwe: (Nigeria 1974). Woont in Turnhout, België. Ze promoveerde in de literatuurwetenschappen in Leiden en is gemeenteraadslid in Turnhout voor de Christelijk Democratische partij van Yves Leterme. Haar bekendste boeken zijn De Feniks (2005) over in Nigeriaanse vrouw die in België woont en rouwt om de dood van haar zoontje en Fata Morgana (2007) over het lot van vier Afrikaanse vrouwen die in België in de prostitutie belanden).

Shimmer Chinodya: (Zimbabwe 1957). Studeerde aan Universiteit van Zimbabwe. Hij schreef oa romans, kinderboeken, en filmscripts. Chinodya werkte als visiting professor ‘creative writing’ aan de Lawrence University in de VS. Zijn bekendste werk is Harvest of the Thorns (1990) waarvoor hij ‘The Commonwealth Writers Prize’ kreeg. Chinodya probeert een Afrikaans wereldbeeld neer te zetten dat de hele wereld aanspreekt.

Marijke Teeuw: (Utrecht 1946). Woonde en werkte voor het ministerie van onderwijs jarenlang in Mozambique, destijds verscheurd door een gruwelijke oorlog. In de hoofdstad Maputo adopteert ze een straatkind dat later op gewelddadige wijze om het leven komt. Haar ervaringen heeft ze beschreven in Moisès. Kind van Mozambique, haar debuutroman uit 2008.

Let op: Locatie gewijzigd! Het Wereldpodium van 10 november vindt plaats in de Studiozaal van Theaters Tilburg

Wie: Wereldpodium Tilburg. In samenwerking met LUX Nijmegen en Salon Seize
Wanneer: Maandag 10 november van 20.00-22.00u (ontvangst vanaf 19.30u)
Waar: Studiozaal Theaters Tilburg, Louis Bouwmeesterplein 1 (aan Schouwburgring), Tilburg
Voertaal: Engels
Toegang: € 5,=. Reserveren via inschrijfformulier dringend aanbevolen

Fasihi! vindt ook plaats op zondag 9 november in LUX Nijmegen en op dinsdag 11 november in TUMULT Utrecht.



Fasihi! wordt mogelijk gemaakt door het NCDO, VSBfonds, het Nederlands Literair Productie- en Vertalingen Fonds en het HIVOS-NCDO Cultuurfonds.

Virakt Singh (Mumbai 1992) wil natuurkunde gaan studeren. Voor die universitaire studie wordt al jaren gespaard. Vader Singh werkt hard om een glanzende carrière voor Virakt mogelijk te maken: wellicht bij Tata in Mumbai, anders wel bij Philips in Eindhoven of bij Google in Mountains View, California. Virakt studeert hard en haalt hoge cijfers. Met een topbeurs kan hij mogelijk naar een buitenlandse universiteit
(meer…)

Sport verbroedert! Sport brengt volkeren bijeen. Maar wat blijft er over van dit ideaal als sport terecht komt in de politieke arena?

Adolf Hitler gebruikte in 1936 de Olympische Spelen in Berlijn als propaganda voor zijn nationaalsocialistische ideologie. Het Arische ras zou de wereld zijn suprematie laten zien en stelde aan haar atleten anabolen en testosteron beschikbaar. Tot afschuw en verbijstering van Hitler pakte het anders uit. De zwarte Amerikaan Jesse Owens won vier keer goud. De Verenigde Staten boycotten de Spelen niet. En leerden de nazi’s een lesje.

Bekende Nederlanders, aangevoerd door Freek de Jonge, vroegen in 1978 het Nederlands elftal af te zien van deelname aan het Wereldkampioenschap Voetbal in het moord-zuchtige Argentinië onder dictator Videla. Nederland ging toch en haalde de finale. Er werd een belangrijk sportief hoogtepunt aan onze voetbalgeschiedenis toegevoegd. Met een boycot was dat niet gebeurd. Uit recent onderzoek van de Amsterdamse hoogleraar Fred Grünfeld blijkt dat de Nederlandse deelname gebaseerd was op economische belangen, met name rond de levering van Fokker-vliegtuigen. Ook gedurende het WK werden uit de Fokker Friendships tegenstanders van het regime levend in zee gegooid.

De Olympische Spelen in Moskou in 1980 werden geboycot door zo’n vijftig landen waaronder Amerika, West-Duitsland, Japan en Canada omdat de Sovjet-Unie in 1979 Afghanistan was binnengevallen. In 2001 vielen ook de Verenigde Staten Afghanistan binnen. Waarom werden de Olympische Winterspelen in 2002 in Salt Lake City door niemand geboycot?

Actueel is de roep om een boycot van de Olympische Spelen in China. China houdt Tibet bezet en schendt mensenrechten. Acht jaar geleden werden Olympische Spelen aan China toegewezen. Toen was van protest weinig te merken. Wellicht geloofden we IOC-voorzitter Jacques Rogge, toen hij in 2002 zei: “De toekenning van de Olympische Zomerspelen aan Peking zal een positief effect hebben op de mensenrechtensituatie in China”? Moeten we hem nog steeds geloven?

Sport verbroedert? Ook als de politiek zich met sport bemoeit? Is het acceptabel dat politieke argumenten de ambities van sporters frustreert, die jaren van hun leven investeren in de voorbereiding op de Olympische Spelen? Waarom de sporters? Waarom geen boycot voor de musici van Nederlandse orkesten die in Peking optreden, waarom niet de ondernemers die op China handelen? En de toeristen op de Chinese Muur? Hebben actievoerders gelijk? Of is het puur opportunisme, over de rug van de topsporter?

Presentatie Pieter Hilhorst. Politicoloog en columnist van de Volkskrant.
Met als gasten:

• Marcel Rözer. Sportjournalist, vaste gast in Goedemorgen Nederland. Werkt aan een boek over WK voetbal in Argentinië, 1978.
• Ruud Stokvis. Sportsocioloog en onderzoeker. Doceert aan de Universiteit van Amsterdam. Tussen 1964 en 1972 roeide Stokvis op internationaal topniveau.
• Joël Voordewind. Lid Tweede Kamer voor de ChristenUnie. Deed oproep aan sporters en politici om niet of in versoberde vorm deel te nemen aan openingsceremonie van de olympische spelen in China.
• Mona Zhimin Tang. Chinees dissidente, mensenrechtenactiviste en kunstenares.
• Matthijs Brouwer. Hockeyspits van Oranje Zwart en het Nederlands Elftal. Is ondernemer en handelt met China.
• Nicole Sprokel. Persvoorlichter van Amnesty International.

In samenwerking met Studium Generale, Universiteit van Tilburg. buy adipex
buy ambien
buy levitra
buy ultram
tramadol online
buy xanax
buy valium
buy meridia
buy fioricet
buy zoloft buy cialisbuy cialisbuy levitrabuy levitrabuy propeciabuy propeciabuy somabuy somabuy levitrabuy cialisbuy propeciabuy levitrabuy somabuy cialisbuy propeciabuy levitrabuy somabuy cialisbuy levitrabuy propeciabuy soma

Country, blues, soul en motown klinken in de Villa de Vier Jaargetijden. Met aanstekende muziek brengt Bradley’s Circus de aanwezigen in Amerikaanse stemming. Waar daar draait het om vanavond. Amerika, én de wereld. Amerika heeft een nieuwe president en de wereld is in jubelstemming. Terecht?

‘Obama is in de hele wereld een symbool, maar blijft in eerste instantie president van de Verenigde Staten en niet van de wereld’, zegt Hans Lindahl, ‘tweede generatie’ Colombiaan en hoogleraar rechtsfilosofie aan de UvT. ‘En zo kijkt Obama ook naar de wereld.’ Aan de hand van drie fragmentjes uit de speeches blijkt dat Obama bovenal wil dat de VS zijn positie als wereldleider weer terugwint.

Bert Jan Verbeek, hoogleraar politicologie aan de de RU Nijmegen,reageert op verschillende speerpunten van het buitenlandbeleid van Obama en maakt de vergelijking met de periode Bush. Eerst gaat over het milieu. Op de plannen van Obama met betrekking tot het reduceren van de Co2 uitstoot met 80% reageert hij laconiek. ‘Tijdens de campagnes hebben ze tegen elkaar opgeboden. Er is niet eens geld om die plannen te realiseren. Dat gaat nu allemaal naar de kredietcrisis.’
Afrika is het tweede onderwerp. Is Afrika misschien wel hét onderwerp waarbij Bush pluspunten heeft gescoord? ‘Hij gaf inderdaad veel geld aan ontwikkelingshulp maar deels ging die ook naar conservatieve projecten. Aan het promoten van onthouding in plaats van voorbehoedsmiddelen bijvoorbeeld.’ Obama gaat waarschijnlijk verder, hij wil de ontwikkelingshulp opnieuw verdubbelen. Ook voor hem zullen Congo en Darfur flinke problemen opleveren. Verbeek is sceptisch, hij verwacht niet dat de VS militair in zal grijpen.

Rusland-specialist Hubert Smeets (Redacteur NRC-Handelsblad, voormalig hoofdredacteur Groene Amsterdammer) en historicus en essayist Chris van der Heijden (auteur van oa ‘Israël, een onherstelbare vergissing’) worden er bijgeroepen om hun visie te geven op de scepsis van Verbeek. Beide heren zijn het met Verbeek eens. Het is verstandig om sceptisch te zijn. Obama heeft lang niet zoveel bewegingsvrijheid als we soms denken en daardoor kan er een groot verschil ontstaan tussen de mooie woorden uit de campagne en de werkelijke politiek.

Na al die terughoudendheid is het tijd voor een ‘luchtig’, typisch Amerikaans hapje. Echte minihamburgers vullen de magen terwijl Bradley’s Circus speelt.

Na de pauze is het woord aan Hubert Smeets. Presentatrice Meike de Jong interviewt hem over de gevolgen van de verkiezing van Obama voor Rusland. President Medvedev speelde het klaar om op 5 november als enige wereldleider Obama’s naam niet te noemen. Geen felicitaties, niks. ‘En hoe zit het dan met zijn uitspraak op die verkiezingsdag, dat er direct raketten aan de grens met Europa geplaatst worden?’ wil presentator Ralf Bodelier weten. Volgens Smeets is dat louter toneelspel, maar dan met slechte timing, een provocatie van Rusland. Dat kun je gerust met een korrel zout nemen. Rusland en de VS lijken wel op elkaar, ze houden er van om te provoceren en een soort macht op te eisen, maar dat heeft niks met reaalpolitiek te maken.

Chris van der Heijden bespreekt de verkiezing van Obama weer vanuit een ander geo-politiek oogpunt, Israël. Meike de Jong, ondervraagt hem over de mogelijke relatie tussen Ahmadinejad en Obama. Hangt hij echt morgen aan de telefoon om te gaan praten? Volgens van der Heijden is dat niet erg waarschijnlijk. ‘Praten is nu onmogelijk, de situatie is er niet naar, bovendien zit Obama vast aan allerlei touwtjes. En aan de andere kant kijken Iran en Israël ook wel uit om iets geks te doen. Dat zou zelfmoord zijn. Ze hebben misschien een grote bek, maar zoeken via een omweg toch ook toenadering’.

Smeets en Verbeek komen er weer bij op het podium en reageren ze op de ruime hoeveelheid vragen uit de zaal.
Daarna is het tijd om de kennis van het publiek te testen met de grote Obama quiz. En hoe uitgebreid we de campagne ook hebben gevolgd in Nederland, toch blijkt de Obama-kennis niet erg volledig. Of lag het aan de moeilijke vragen? Na slechts een paar vragen zijn er al twee winnaars. Zij winnen kaartjes voor de nieuwe show van Karin Bruers, ‘Bruers for President’.

Hans Lindahl sluit de avond af met een filosofische overweging en spitst deze toe op de tegenstrijdigheden tussen werkelijkheid en de symboliek  rond Obama. ‘Wat hadden we verwacht?’ zegt Lindahl, ‘dat Obama ook onze president zou worden?’ Ook bij Obama is het eigen volk eerst. Dat is de regel van alle politiek, er is geen wij zonder zij. Maar hoe kan het dan toch dat wij, als Nederlanders, als wereldburgers, onszelf toch identificeren met Obama? Waarom is hij een symbool? In deze tijden van economische crisis laat hij zien dat iets onverwachts mogelijk is. Een breuk met het verleden. En dat maakt hem ook zo broos. Als Obama echt door zoveel touwtjes wordt gebonden en water bij de wijn gaat doen, blijft er weinig over van de hoop en de idealen.

Veel stof tot nadenken dit wereldpodium, maar ook voor discussie. En onder het genot van de klanken van Bradley’s Circus en een drankje blijven vele gasten nog lang napraten.

(Anne Lutgerink, Wereldpodium)

Wat schieten we op met internationalisering van het hoger onderwijs? Wat is de reden om buitenlandse studenten hier, en onze eigen de grens over te krijgen? Wat betekent internationalisering voor studenten? Voor docenten? Wat doen de Nederlandse onderwijsinstellingen goed? Wat doen ze minder goed?
Al die vragen passeerden de revue op het Wereldpodium in het teken van de interWATsionalisering van het hoger onderwijs. Er werd gekeken, geluisterd en gediscussieerd over de achterliggende reden om te internationaliseren, hoe Nederland het doet en wat er beter kan.

Caecilia van Peksi (International Project Manager Fontys) opent de avond en neemt een duidelijk standpunt in. Vandaag zijn we allemaal wereldburgers, van welke generatie we ook zijn. Wie 25 jaar geleden een kind van onder de twaalf vroeg om zijn wereldbeeld te tekenen, kreeg een tekening waarop het zich neerzette op een wereldbol. Pas op latere leeftijd plaatste het kind zich binnen het grenzen van land waarin het woonde.
Dat is aan het veranderen, nu verschuift de focus niet meer van de wereld naar de natie. Jongeren blijven zich zien als wereldburger in plaats van als Nederlanders.
Maar het zijn gemakzuchtige wereldburgers. Van Peski typeert de huidige studentengeneratie als generatie Y. Het is een generatie vol van vermaak en zelfoverschatting, ze zijn lui en vinden een zesje meer dan voldoende. Het zijn studenten die met alle winden meewaaien naar alle windstreken. Maar de ervaringen die ze daar opdoen zijn slechts oppervlakkig.

Niet iedereen is het met die analyse eens. Eric Beerkens (…. van Nuffic) toont in zijn presentatie over de trends en ontwikkelingen in de internationale onderwijswereld waarom we onszelf wel wat positiever neer mogen zetten. We kunnen best trots zijn op onze technische op-leidingen die tot de beste van de wereld behoren. Of dat de kwaliteit van het Nederlandse onderwijs wereldwijd op de vijfde plek staat, meteen na Amerika, Groot-Brittannië, Australië en Canada. En dat is maar goed ook, want de internationalisering van het Hoger Onderwijs is belangrijk voor Nederland. Het kan ons helpen bij het tekort aan onderzoekers en hoogopgeleiden en het vergroten van de kwaliteit en innovatie van kennis. Bovendien is het van belang voor onze internationale relaties.
Dit belang wordt ook onderstreept door Chris de Neubourg (Academisch directeur van de Maastricht Graduate School of Governance). Het bedrijfsleven en de overheden kunnen niet meer niet-internationaal werken. We zien vandaag de dag dat banken wereldwijd aan elkaar gelieerd zijn. In Europa werken we samen met 26 lidstaten. De studenten die op De Neubourgs school problemen oplossen zijn uit 102 landen afkomstig. Ze brengen allen een stukje culturele en technische bagage mee, waardoor ze vaak tot nieuwe inzichten komen.

Voor wie er nog over twijfelde: de pauze was er voor Duitse en Belgische studenten aan de Fontys circusacademie die het hooggeëerde publiek verbaasden met hun jongleerkunsten.

Alle gasten waren het er over eens: de internationalisering van het Hoger Onderwijs is van het grootste belang en we zijn op de goede weg. De vraag is hoe die internationalisering van universiteiten en hogescholen vandaag in de praktijk uitpakt en welke kant we nu opgaan.
Frank van der Duyn-Schouten (Rector magnificus van de Universiteit van Tilburg) ziet zijn studenten het liefst een bachelor doen aan universiteit A in land X en een master aan universiteit B in land Y.
‘De Universiteit is sinds 1996 bezig met de internationalisering, en nu, in 2008 zijn we halverwege. Er is nog veel te doen, maar er is ook al zo veel gedaan. We hebben nu acht procent buitenlandse studenten. Dat aantal zal de komende tijd blijven groeien. Bovendien is een groot deel van de opleidingen is volledig Engelstalig’, zegt Van der Duyn-Schouten.

‘Maar dan wel een soort Nederlands-Engels stelde Marloes Broeren in haar afstudeeronderzoek vast. Desondanks laat haar onderzoek naar het verbale repertoire van Nederlandstalige docenten zien dat hun Engels het onderwijs niet beperkter maakt, mits er maar voldoende interactie is met studenten. De Lingua Franca in het internationale onderwijs is nu eenmaal ‘slecht’ Engels. Docenten en studenten moeten eerder klaar worden gestoomd voor onderwijs in het Engels.
Ook Fontys ziet het aantal internationale studenten groeien, zegt Rene van Elderen (Lid van de Raad van Bestuur van Fontys). ‘Maar het onderwijs honderd procent internationaal maken is niet het streven. Beroepsopleidingen als verpleegkunde of de Pabo openstellen voor internationale studenten is niet zo interessant. Maar de studenten moeten wel weten hoe ze om moeten gaan met bijvoorbeeld een Pools jongetje in de klas of in het ziekenhuis.’

Blijft de vraag of generatie Y werkelijk bestaat uit luie studenten? Daarover blijven de meningen verdeeld. Een ding is zeker, studenten zijn in ieder geval een stuk reislustiger en nieuwsgieriger naar de wereld dan voorheen.

20 mei 2008. Onder het geluid van opzwepende muziek stroomt Villa de Vier Jaargetijden vol met publiek. Het vijfde Wereldpodium heeft een andere gedaante dan men tot op heden kent. Door een nauwe samenwerking met de organisator van het International Gipsy Festival, Albert Siebelink, staat de avond in het teken van muziek. Muziek dat het geheim van de Gipsy voor de ruim 150 aanwezigen zal onthullen.

Het geheim van de Gipsy is goed bewaard gebleven. ‘Het lot van de Roma is pas tien tot vijftien jaar bekend,’ begint Ralf Bodelier, presentator van het podium.Hij schetst de verhouding tussen de ‘zigeuners’ en de ‘brave burger’ door de eeuwen heen. Na een lange tijd van taboe worden de Roma verheerlijkt: de materialistische, brave burger verlangt naar de romantiek. Wanneer Bodelier dit verlangen verbindt aan de schoonheid van de zigeunervrouw, raakt hij een gevoelige snaar. Lalla Weis, coördinatrice van de ‘Landelijk Sinti/Roma Organisatie’, vindt de uitspraak ongepast. Over de schoonheid van een vrouw mag niet in openheid worden gesproken. Ook gastsprekers Bluma Schattevoet en Gjunler Abdullah zijn het hiermee eens. Een excuus is dus op zijn plaats. De ‘onnozelheid’ van Bodelier maakt dat hij wordt vergeven. Het publiek wordt al vroeg in de avond geprikkeld.

Prachtig uitgedost betreedt Bluma Schattevoet het podium. Met dans en muziek vertellen zij en haar band Romeny Jag verhalen van de Gipsy. Verhalen die gebaseerd zijn op Bluma’s eigen ervaringen. Verhalen over haar kindertijd, over onbegrip en over cultuur. De drijvende krachten zijn echter vooral de verhalen van haar vader, die de concentratiekampen in de Tweede Wereldoorlog overleefde. Bluma en de band geven het publiek een kort voorproefje van wat hen de rest van de avond te wachten staat.

De band maakt plaats voor de eerder ontzette Lalla Weis. Ook Gjunler Abdullah schuift aan. Hij is oprichter van de ‘Landelijke Stichting Roma Emancipatie’, activist, journalist, schrijver en voormalig politicus in Macedonië. Beiden spreken over de situatie van de Roma in Oost-Europa en in Nederland. Een streven is niet alleen de integratie van participatie van Roma in Nederland te verhogen. ‘Mensen moeten ook met ons in gesprek gaan, en niet alles aannemen wat er in boeken staat,’ aldus Lalla. Gjunler Abdullah vecht daarnaast voor een plek in de politiek. ‘Als kleine minderheid hebben Roma in Nederland geen politieke invloed.’ Hoewel de Roma veel te bieden hebben, is het moeilijk een invloedrijke plek te bemachtigen.

Felicita Vos, zelf Roma, beaamt dit. Voor haar boek “Blauwe haren, zwarte ogen” reisde ze door het Europa van haar volk. Op zoek naar geslaagde Roma probeert ze de stereotypen te doorbreken. Deze heersende, negatieve beelden wijt zij deels aan de media: “De media zoomt in op de criminaliteit.’ Net als Lalla en Gjunler, is zij gedreven om de ‘andere kant’ van de Roma aan de wereld te laten zien.

Het ‘Bluma-hapje’ valt bij alle aanwezigen in de smaak. De schalen vol traditionele Gipsyhapjes van (vegetarisch) gehakt vinden gretig aftrek bij zowel het publiek als gasten. Zodra iedereen verzadigd is vertelt Bluma de Gipsyversie van het verhaal van de Schepping. “God wilde een mens bakken en legde het deeg in de oven” begint ze. “Maar God viel in slaap en toen hij wakker werd zag hij dat hij een heel donker mens had gebakken. Hij gaf ze Afrika om in te wonen. De tweede keer dat Hij ging bakken was Hij iets te voorbarig en haalde het deeg te vroeg uit de oven. Het resultaat, een wit schepseltje. Die moeten ook ergens wonen dacht Hij, en hij gaf ze Nederland. De derde keer was Hij voorzichtig, Hij haalde het schepsel precies op tijd uit de oven en het was zo’n mooi mens. ‘Ik noem hem zigeuner’ zei God, ‘en ik geef hem de hele wereld om in te wonen’.”

Aan de hand van de temperamentvolle en ontroerende Gipsy muziek en dans vertelt Romeny Jag het verhaal van de Gipsy’s om verandering te brengen in het stigmatiserende beeld dat er van de Gipsy’s bestaat. De gedichten en verhalen van Bluma binden de muziek aan elkaar. De liederen en dans vertellen over de angst voor de vooroordelen, over het vuur en mystiek die stroomt in hun Gipsybloed. Het bloed dat ervoor zorgt dat het gevoel van vrijheid blijft leven in hun hart. Het is hun manier om de dialoog aan te gaan, om de stroom van het prikkeldraad te halen, en de oordelen over de Gipsy’s te ontkrachten. De zaal danst en klapt mee voor het volkslied van de Roma en Sinti. En er is hoop dat er vanavond meer begrip is gekomen voor de grootste en minst begrepen minderheid in Nederland.

FASIHI! Afrikaanse, Nederlandse en Vlaamse schrijvers komen op 10 november samen in de studiozaal. Om met elkaar te praten, te discussiëren en voor te lezen uit hun werk. Op deze andere locatie dan gebruikelijk voelt de sfeer meteen vertrouwd. Misschien komt het wel door de muziek van Minyeshu Kifle en Zoumana Diarra uit Ethiopië die de avond kleur geeft. De doordringende stem van zangeres Minyeshu, begeleid door de prachtige snaarinstrumenten van Zoumana, vertellen over hoe het is om een vreemdeling te zijn en over je aanpassen in een Europese cultuur.

De schrijvers schuiven aan en vertellen waar ze vandaan komen en waarover ze schrijven. Ieder afkomstig uit een ander land met een eigen verhaal. Ieder met een eigen gevoel van ergens thuis zijn of ontheemd. Ze lezen voor uit eigen werk en praten om beurten over hun relatie met het land waarin of waarover ze schrijven.

Marijke Teeuw ging in 1989 naar Mozambique, vanuit solidariteit, avontuur, de poëtische naam van het land en de vrijheid om de wereld te ontdekken. En voor haar werk voor het ministerie van onderwijs in Mozambique. Ze vertelt over haar ontmoeting met Moisès, een straatkind dat ze tijdens de burgeroorlog ontmoet in de provinciestad Nampula en waarvan ze weet dat ze het ooit weer zal tegenkomen. Dat gebeurt een aantal jaren later in de hoofdstad Maputo een 1500 kilometer zuidelijker. Het kind, dat lijdt aan het ‘foetaal alcohol syndroom’, raakt haar diep. De jongen wordt  als een zoon voor haar. Een zoon voor wie ze een zo goed mogelijk leven probeerde te scheppen en die uiteindelijk in het mes van zijn moordenaar zal lopen. Marijke Teeuw leest een ontroerende passage voor uit haar boek Moisès (2008) dat ze na zijn dood heeft geschreven.

Chika Unigwe woont al 10 jaar in Turnhout, België. Ze ziet daar net als in haar geboorteland Nigeria de verschillen tussen arm en rijk. Dat is haar grote bron van inspiratie. Ze vertelt over haar laatste boek Fata Morgana (2007) en waarin ze schrijft over het lot van Nigeriaanse vrouwen die via de vrouwenhandel in Antwerpen in de prostitutie belanden. De openheid waarin in België met prostitutie werd omgegaan was voor haar nog de grootste schok. Ze raakte zo geïntrigeerd door het onderwerp dat het een obsessie werd. Een obsessie die uiteindelijk leidde tot persoonlijk onderzoek waarbij ze in minirokje en laarzen op zoek ging naar de vrouwen van het Schipperskwartier om zo hun verhaal te horen. Unigwe ontdekte dat schaamte voor veel verhandelde vrouwen een luxe is. Een schaamte die ze zich in hun strijd om het bestaan simpelweg niet kunnen veroorloven.

Shimmer Chinodya is wellicht de meest bekende Afrikaanse schrijvers uit deze tijd. Hij schrijft en publiceert al zijn boeken vanuit zijn thuisland Zimbabwe, hoewel de economisch neergang van het land vaak betekent dat er geïmproviseerd moet worden. Shimmer spreekt over zijn land, waar de economie in pakweg 25 jaar volledig is veranderd. Over de consequenties van de kolonisatie en hoe het is om de Afrikaanse literatuur pas op de universiteit te ontdekken. En over zijn bekendste boek Harvest of Thorns (1989) Een boek over onafhankelijkheid en een jongen die opgroeit tijdens de oorlog in de late 50-er jaren.

Lieve Joris vertelt als laatste en wel over ‘haar land’ Congo. In 1985 kwam ze er voor het eerst, op bezoek bij haar oom die daar als missionaris was heen gegaan. Het betekende voor haar een vlucht vanuit haar kleine geboorteplaats Neerpelt in België. Congo en Lieve vormen vanaf het begin een ‘goed stel’ zegt ze. Het gaf haar de kans om te reizen naar de ziel van de mensen in Congo, maar ook om te reizen naar zichzelf en haar eigen verleden. In de tijden dat ze in Congo woonde woedde een verwoestende oorlog in het land. Deze dreef haar ertoe te zoeken naar het landschap en de mensen achter de oorlog, waardoor ze diep betrokken raakte in hun leven. Ze leest voor uit haar boek Het uur van de Rebellen (2006).

De avond wordt afgesloten met een signeersessie door de schrijvers die met de aanwezigen nog ruime tijd blijven napraten. Daarna gaat iedereen huiswaarts, beladen met boeken en geprikkeld om meer Afrikaanse literatuur te lezen.

(Recensie: Anne Lutgerink, Het Wereldpodium)

Dinsdag 10 juni 2008 vindt het zesde en laatste Wereldpodium voor de zomervakantie plaats. Een wereldpodium over sport en politiek en de vraag of sport daadwerkelijk verbroedert. Wat blijft er over van dit ideaal als sport terecht komt in de politieke arena?

Eerste spreker van de avnd is Marcel Rözer, sportjournalist. Hij werkt aan een boek over het WK voetbal in Argentinië, 1978. Het WK, waarbij Freek de Jonge en Bram Vermeulen opriepen tot een boycot, als reactie op schending van de mensenrechten in het land. Voor het schrijven van zijn boek heeft Rözer interessante gesprekken gevoerd in Argentinië. Zowel met gemartelden als met spelers van het Argentijnse voetbalteam. “Moet een sporter opstaan tegen een regime? Ik vind het een moeilijke kwestie”, aldus Rözer. Wat wijsheid is in dit soort situaties kan hij niet te zeggen.

Avondvoorzitter is ditmaal Pieter Hilhorst, politicoloog en columnist van de Volkskrant. Hij vervangt hiermee de vaste presentator Ralf Bodelier. Hilhorst prikkelt de aanwezigen direct met een aantal stellingen. Of het boycotten van sportevenementen een zinvol politiek signaal is, staat maar voor enkelen vast. Dat een boycot weldegelijk zinvol kan zijn, wordt door bijna iedereen beaamd.

Na Marcel Rözer is het podium voor Ruud Stokvis, sportsocioloog aan de Universiteit van Amsterdam. De reden waarom landen grote sportevenementen willen organiseren is volgens Stokvis de hoop op prestige. Het IOC baseert haar selectie van een land voor de organisatie van de Olympische Spelen op basis van continuïteit: “Ze willen de Spelen blijven kunnen organiseren, waardoor er gekozen wordt voor een stabiel land.” Toch denkt Stokvis dat er niet altijd rekening gehouden kan worden met politieke ontwikkelingen. In een aanloop van 7 jaar kan er volgens hem veel gebeuren. Ontwikkelingen zijn niet te voorspellen. Pieter Hillhorst interviewt Ruud Stokvis kort over zijn deelname als roeier aan de Olympische Spelen in 1968 en 1972. Ook hier speelden politieke ontwikkelingen, zoals het apartheidsregime in Zuid-Afrika en de bloedig neergeslagen studentendemonstratie in Mexico, die Stokvis tot op heden bezig houden.

De kwestie van mensenrechtenschending wordt onderstreept door Nicole Sprokel, persvoorlichter van Amnesty International. Naast aandacht voor sport, cultuur en milieu moet er volgens haar een vierde pijler aan de Olympische Spelen worden toegevoegd: mensenrechten. Al gauw verschuift de discussie naar China, “waar op grote schaal mensenrechten worden geschonden,” aldus Sprokel. Amnesty International hoopt dat de huidige aandacht voor China positieve effecten heeft op de situatie in dit land.

De heerlijke sportcake pept iedere aanwezige weer op voor de discussie waar de avond mee begon: Moet de openingceremonie van de Olympische Spelen in China worden geboycot ja of nee? Om de aanwezigen een antwoord te laten vormen, wordt eerst een beeld van het probleem van de mensenrechtensituatie geschetst. Chinees dissidente Mona Zhimin Tang vertelt aan de hand van zang en performance over de vervolging van de Falun Gong. Mona is stellig over een boycot van de openingsceremonie: “De Chinese regering zijn zulke schurken, met zulke schurken wil je geen feest vieren”.

De zaal is het erover eens dat de situatie met de mensenrechten niet houdbaar is. Maar is een boycot van de (openingsceremonie van de) Spelen wel het juiste antwoord? “Nee.” zegt Matthijs Brouwer, hockeyspits van het Nederlands elftal, die dit jaar met zijn team goud wil halen op de Olympische Spelen. Hij is het ermee eens dat de mensenrechtensituatie dringend is, maar een boycot van de openingsceremonie is niet de juiste plek. De vraag om een boycot moet dan ook worden neergelegd op hoger niveau, bijvoorbeeld bij het IOC. “Mijn sport heeft niks met politiek te maken” zegt hij, “Als sporter wil ik gewoon het hoogst haalbare en dat is goud op de Olympische Spelen”.

Samen met Nicole Sprokel en de zaal wordt er gediscussieerd over een boycot. Over of de openingsceremonie van de Olympische Spelen daarvoor het juiste terrein is en of het wel effect heeft. De meningen zijn grofweg verdeeld in drie kampen: mensen die tegen een boycot zijn omdat sport sport moet zijn, mensen die overtuigd zijn van het nut van de boycot en de mensen die na vanavond zoveel goede argumenten voor en tegen hebben gehoord, dat ze het niet meer weten.

“Deze avond gaat over ons allemaal” zegt Marel Rözer als afsluiting van de avond, “het gaat over heldendom, moed en lafheid, en zoals Primo Levi zei: “Ik had net zo goed aan de andere kant van het prikkeldraad kunnen staan.”

Ontmoet Roma en Sinti, luister naar hun verhaal en ontdek… het geheim van de Gipsy

In Nederland zijn ze maar met weinigen, waarschijnlijk met niet meer dan zesduizend. Ze gaan door het leven als Roma en Sinti, sommigen noemen hen zigeuners, anderen gitanos of gipsy’s.
Ze kwamen van ver. Oorspronkelijk uit India en Pakistan, meer recent uit Oost-Europa en de Balkan. Ze wonen in woonwagenkampen, vooral in Brabant en Limburg.
Roma en Sinti zijn een kleine minderheid. Een kwetsbare minderheid. Door 19e eeuwse romantici nog gevierd als ‘ongebonden natuurmensen’, moordden de nazi’s honderdduizenden Roma en Sinti uit. Een verhaal uit de holocaust dat nog maar amper is verteld. Ook vandaag worden Roma en Sinti gediscrimineerd. Dat wordt maar amper opgemerkt, want Roma en Sinti doen vrijwel nooit aangifte.
Dat zijn de droevige verhalen. Er zijn ook mooie, turbulente, meeslepende, melancholieke en spannende verhalen. Zoals het verhaal van de muziek, een verhaal dat vandaag wél wordt gehoord. Het verhaal van Django Reinhardt, Tata Mirando en het Rosenberg Trio. En het verhaal van het verlangen, de drang om niet op een plaats te zijn, om op weg te gaan. Al was het maar naar de jaarlijkse samenkomst van Sinti en Roma in het Franse Samois sur Seine.

Leer hen eindelijk kennen, de Roma en Sinti uit Vinkenslag, Beukbergen of de Moerputten. Luister naar hun verhalen, hun muziek. Proef de wereldpodiumsnack, recht uit de pittige keuken van het Oosten.
online pharmacycialislevitrasomaviagra
Wat kunt u verwachten?

De band Romeny Jag ‘Zigeunervuur’. Speelt een veelzijdige repertoire met Roma en Sinti-liederen uit Hongarije, Roemenië, Rusland en Joegoslavië. De muziek en de teksten van Romeny Jag vormen de leidraad in Het Geheim van de Gypsy.

Felicita Vos. Schrijfster. Presenteert haar nieuwe boek “Blauwe haren, zwarte ogen”. Felicita Vos, zelf Roma, reist door het Europa van haar volk. Ze danst met zangeres Ljiljana Buttler-Petrovic, drinkt cappuccino met flamencodanser Joaquin Cortès, huilt om gemartelde zielen in Birkenau. En komt tot de ontdekking dat – ondanks de versplintering van een volk – oude tradities bewaard zijn gebleven en overal in Europa op eenzelfde manier in ere worden gehouden.


Bluma Schattevoet. Verhalenvertelster. Schattevoet haalt haar verhalen uit het reiskoffer. Ze diept voorwerpen op en vertelt over het leven van haar Roma en Sinti. Over het gevecht tegen onbegrip, het handhaven van de eigen cultuur, over haar kindertijd en, onvermijdelijk, over de Tweede Wereldoorlog.

Lalla Weiss. Coördinatrice van de ‘Landelijk Sinti/Roma Organisatie’, strijdt voor de emancipatie van Roma en Sinti, ontving voor haar organisatie de Geuzenpenning en werd uitgebreid geportretteerd in de televisiedocumentaire ‘De Witte Raaf’ uit 2004.



Gjunler Abdullah. Oprichter van de ‘Landelijke Stichting Roma Emancipatie’. Activist, journalist, schrijver en voormalig politicus in Macedonië. Abdullah zong tijdens Gipsyfestival ’07 met de Balkan-folkband Parne Gadje in het project Bizogaor.

Het geheim van de Gipsy wordt georganiseerd in samenwerking met het International Gipsy-festival (zondag 25 mei in de Interpolistuin Tilburg). Zie www.gipsyfestival.nl

“Onderneem! En verbeter de wereld. Hoe bestrijden bedrijven globale armoede?”

Wat kunnen bedrijven doen aan het uitbannen van de wereldwijde armoede? Met deze vraag opent avondvoorzitter Ralf Bodelier het derde Wereldpodium, dat zowel wordt gesponsord door de NCDO alsdoor ABN AMRO. Honderdveertig belangstellenden zijn aanwezig om te luisteren en te praten over de ontwikkelingen en mogelijkheden rondom dit onderdeel van MVO, Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen. Joost Vermeer, directeur van ABN AMRO Tilburg, illustreert het groeiende belang voor MVO. Naast de ontwikkelingen rondom globalisering en duurzaamheid is de mens volgens hem een belangrijke drijfveer voor MVO: ‘de mens is zeer kritisch en acht duurzaamheid van steeds groot belang.’ Als bedrijf moet hier gehoor aan worden geven om verschillende partijen profijt te bieden.

Ook Bernedine Bos (MVO Nederland) erkent de externe invloed; ‘omdat MVO meerwaarde creëert voor de omgeving, is het dus ook een meerwaarde voor het eigen bedrijf.’ Centraal hierbij stelt ze de drie p’s; People, Planet, Profit. Hoewel het belang van het bedrijf voorop staat, moet er verantwoordelijkheid genomen worden voor al deze factoren.

Na Bernedine Bos worden afvalverwerkers Bertus Huiskes (Huiskes Metaal) en Rien Driessen, (P.H.B. Plastic Herverwerking Brabant) aan een interview onderworpen. Huiskes verscheept en recyclet oud metaal naar en in China. Driessen laat Oegandezen pet-flessen recyclen tot grondstof voor fleece-jacks.
MVO blijkt in eerste instantie wederom niet ideële grondslagen te hebben. ‘Om met veranderingen in de huidige economie mee te gaan en daarmee mijn eigen bedrijf te redden, heb ik onderdelen naar China verplaatst’, aldus Huiskes. Met ondersteuning van verschillende dia’s geven beide ondernemers een kijkje in hun buitenlandse vestigingen en de mogelijkheden die dit biedt voor lokale mensen. Uitgangspunt is eenzelfde behandeling van werknemers in het buitenland als in Nederland. Duidelijk worden ook culturele verschillen. Westerse standaarden waarmee men lokale werknemers benadert, worden vaak niet overgenomen. Zo wordt werkkleding in Kampala liever niet gebruikt en blijven sorteertafels in China onaangetast omdat men op de grond wil werken. Dergelijke factoren maken het geven van lokale verantwoordelijkheid des te belangrijk. Voor zowel Huiskes als Driessen geldt daarom dat het grootste deel van de werknemers en managers lokale mensen zijn.

De pauze geeft de bezoekers een momentje van rust om al het gezegde eens rustig te laten inwerken onder het genot van verschillende hapjes, verzorgd door het Wereldrestaurant. Nadat de medewerkers van het Wereldrestaurant zichzelf, het restaurant en hun hapje presenteren, vinden die laatste gretig aftrek bij het publiek. Ook kan er in de pauze nog wat worden gewinkeld bij de stand met sierraden en tassen van A Beautiful Story.

Het tweede deel van de avond word ingeluid door Juice, een aerosole kunstenaar die speciaal voor de avond in vijf minuten en op daverende muziek een kunstwerk maakt terwijl het publiek meekijkt hoe het schilderij tot stand kwam. De uitkomst: een mooi doek met als thema Wereldliefde, geheel in stijl met het thema van de avond en Valentijnsdag.
Daarna is het tijd om ervoor te zorgen dat het schilderij ook geld in het laatje brengt. De opbrengst gaat naar de stichting Het Goede Doel. Het publiek zit immers vol zakenmensen die volgens Ralf Bodelier ‘genoeg te besteden hebben’. Hij begint een veiling waarbij de prijs van het schilderij snel wordt opgedreven en uiteindelijk een koper vindt die €525 neerlegt om er de kamer van zijn aanstaande baby mee te versieren.

Na de veiling is het de beurt aan Michel Barth om geïnterviewd te worden over zijn bedrijf Better Future. Dit is een onderneming die leiderschapsprogramma’s organiseert waarbij managers uit Nederland twee weken in Afrika met lokale leiders werken aan cases over bijvoorbeeld armoede bestrijding en waarbij coaching van hoe problemen aan te pakken centraal staat. Ook verzorgt Better Furture MVO-programma’s, waaronder een bibliotheekproject in India. Onder het motto van ‘leren lezen, laten lezen’ brengt het kisten met boeken naar verschillende dorpen waar de kinderen dan boeken uit kunnen lenen. Het project heeft het ambitieuze doel om het probleem van analfabetisme aan te pakken door 20% van de Indiase kinderen te leren (en laten) lezen.
De Nederlandse managers, vertelt Barth, houden aan de deelname aan Better Future een gevoel van voldoening en zingeving over en kunnen na de training die “je even uit je comfort zone haalt” op heel andere manieren met leiderschapsvraagstukken omgaan. De lokale managers hoeven niet te betalen voor de deelname, maar tonen hun commitment op andere manier en hebben na deelname meer vaardigheden in het bestrijden van armoede in hun land of regio. Een nieuwe vorm van ontwikkelingshulp? Nee, bij Better Future leren mensen uit het bedrijfsleven uit totaal verschillende regio’s van élkaar.

Aan de andere kant van het spectrum staat Adrie Papma, een van de vier directeuren van het maatschappijkritische Oxfam Novib. Lang geleden zag Oxfam Novib geen partner in het bedrijfsleven; ontwikkelingsorganisaties waren er voor de moraal en het bedrijfsleven voor de commercie. Die strikte rolverdeling is verdwenen. Ook in het bedrijfleven is het gevoel ontstaan dat iedereen verantwoordelijkheid draagt. Op die manier kan Oxfam Novib ook meer doen aan de ‘bottom of the piramid’. Bijvoorbeeld door in samenwerking met verzekeraar Interpolis en de Indiase ontwikkelingsorganisatie Dhan 380.000 microverzekeringen te verstrekken om belangrijke risico’s weg te nemen in India.
Het samenwerken met het bedrijfsleven brengt natuurlijk altijd risico’s met zich mee, voor Oxfam Novib geldt ‘een euro is een euro is een euro’ niet. Het is belangrijk te weten welk geld waar vandaan komt. Zo werkten ABN-AMRO en Oxfam Novib samen om de relaties met clustermunitie bij de wet te veranderen. Die samenwerking moet na de overname van de bank weer opgepakt worden.
Herman Mulder, nestor van MVO in Nederland, die de avond afsluit, grijpt dat voorbeeld aan om te illustreren dat NGO’s essentieel zijn voor het bedrijfsleven om bij de les te blijven, om die druk uit de samenleving te blijven voelen. Datzelfde bedrijfsleven staat net als de rest van de wereld voor nieuwe problemen van water, voedsel maar ook klimaat, armoede en kennis. Vroeger was het bedrijfsleven het probleem, tegenwoordig is het bedrijfsleven een onderdeel van de oplossing. Daarom is het volgens Herman Mulder ook zo belangrijk wat er vanavond gebeurt. Het bedrijfsleven kan niet uit onder zijn verantwoordelijkheid om fatsoenlijk te opereren en de presentaties van de bedrijven geven daar voorbeelden van.
In een minuut of tien geeft hij een samenvatting van de avond waarmee het publiek naar bed wordt gestuurd. Wellicht niet met een heel gerust gevoel, maar in ieder geval met een gevoel dat de rol die we als burger en bedrijfsleven met elkaar kunnen spelen, niet onderschat moet worden. “In het begin was er geen pad, tot men begon te lopen, toen begon men te volgen en toen werd het druk. Het begint bij jezelf.” “Think big, start small, act quickly, get results“.

(Verslag: Anne Lutgerink en Surya Gierman / Wereldpodium)

Links:
Opinieartikel Ralf Bodelier in Brabants Dagblad van 12 februari

Klik hieronder voor het evaluatierapport van de publieksenquête:

evaluatierapport_wereldpodium_20080214_-_v_10.pdf

10 april 2008. Het Wereldpodium over de linkse wind in Latijns Amerika. En over de vraag hoe links eigenlijk nog is. Met ruim honderd bezoekers, een wat intiemer publiek dan op de vorige Wereldpodia, werden deze vragen getackeld.

Toon Oomen, van Stichting Tilburg-Matagalpa, leidde de avond in. Met het publiek nam hij de kaart van het continent door en besprak de vele linkse leiders.Het (per ongeluk) ontbreken van het communistische Cuba op de kaart van Latijns Amerikaanse landen werd door Oomen gekscherend bestempeld als voorbeeld van verdringing. Bij het bespreken van de landen bleek het lastig te zeggen wat de definitie van links is. Eén ding lijken de presidenten van Latijns Amerika gemeen te hebben: ze hebben allemaal oog voor het volk, zijn allemaal anti Verenigde Staten, en hebben stiekem ook wat dictatoriale trekjes.
Na Toon Oomen was het de beurt aan Amy van Dijk, Anouk Mermans en Belèn Meijer, leerlingen van het Beatrix College, om te vertellen over hun ervaringen tijdens een studiereis naar Matagalpa in Nicaragua. Samen met Stichting Explorer reisden de leerlingen afgelopen februari af naar Matagalpa. Het werd hun eerste ervaring in een derde wereldland. Hoewel ze in Nicaragua in aanraking kwamen met grote armoede, waren de bewoners en de gastgezinnen heel vriendelijk. Amy, Anouk en Belèn voelden zich al gauw thuis. In de twee en een halve week dat ze in Matagalpa waren, zaten ze niet stil. Door het inzamelen van lege flessen konden ze een schoolbus financieren zodat een groep kinderen naar school kunnen gaan. “Zonder bus kunnen ze niet naar school en moeten de kinderen werken op de lokale vuilnisbelt. Nu hebben ze een kans om ook even kind te zijn.”

Ilse Vossen, manager van het Wereldpodium leidde daarna de grote Latijns Amerika-quiz. De eerste twee vragen waren opwarmertjes. Maar weinig mensen mochten na het opsteken van de verkeerde kaart weer gaan zitten. Na de derde vraag, over het percentage (Latijns Amerikaanse) landen met een links bewind, moesten velen toch gaan zitten. Het saxofoon-kwartet Tango & Zo zorgde voor muzikale illustratie van enkele vragen. De uiteindelijke winnaar bleek Marjo Frenk, fractievoorzitter Groenlinks Tilburg. Zij won een T-shirt van Che Guevara.
Aart Houweling van Passina Foods en Bart Slob van Somo (Stichting Onderzoek Multinationale Ondernemingen) gingen met elkaar in discussie over de vraag of de linkse politiek eerder liberaal is, of dat de presidenten toch de autoritaire kant opgaan. Toegespitst op de motieven van president Correa van Ecuador, die de Grondwet van zijn land buiten werking stelde, kreeg deze toch het voordeel van de twijfel. Slob en Houweling waren het er over eens dat het met de presidenten van Latijns Amerika nog beide kanten op kan gaan. Wanneer zij echter ontpoppen als despoten, heeft dat grote gevolgen voor het internationale bedrijfsleven en daarmee de economieën in Latijns Amerika.
Met een warme oproep aan de bezoekers, rondde burgemeester Ruud Vreeman van Tilburg het eerste deel van de avond af. Vreeman, die vorig jaar met een grote Tilburgse delegatie Nicaragua bezocht, zet zich in voor de bouw van een zuigelingenkliniek in Matagalpa. Voor die kliniek is 560 duizend euro nodig. De Tilburgse gemeenschap kan dat bedrag samenbrengen, meende Vreeman. Hij riep de aanwezigen dan ook op om te doneren in een speciaal daarvoor opgestelde collectedoos.
De pauze werd ingeluid met prachtige tangomuziek van het Saxofoon kwartet Tango & Zo. Onder het genot van wederom een exotische Wereldsnack namen de bezoekers het eerste gedeelte van de avond nog eens door. Speciaal voor deze Latijns Amerikaanse avond gingen ‘Empanadas’ rond; gevulde deeghapjes met vlees, tonijn, spinazie en kaas.

Na de pauze was het podium voor Michiel Baud, hoogleraar aan de Universiteit van Amsterdam en de meest gezaghebbende Latijns Amerika-deskundige in Nederland. Hij presenteerde een inzichtelijk verhaal over het hoe en waarom van de linkse wind. Aan de hand van foto’s meende Baud dat de opkomst van links niet alleen valt terug te voeren tot het verzet tegen armoede en ongelijkheid, maar dat ook nationalisme een grote rol speelt. Bovendien meent Baud, wordt de opkomst van links ook gestimuleerd door de economische groei op het continent. Want alleen een regering die haar belastinginkomsten ziet groeien, kan sociale programma’s uit gaan voeren. Ook de gevaren van een linkse wind blijven niet buiten beschouwing. Het schrijven van een nieuwe grondwet bijvoorbeeld, kan instabiliteit in de samenleving veroorzaken maar ook, het vertrouwen in de overheid schaden.
Ralf Bodelier, presentator van dit vierde podium, vraagt Baud of hij optimistisch is over de toekomst van Latijns Amerika. “Ja, ik ben optimistisch”, zegt Baud. “De afgelopen 20 jaar gaat het beter. Ook al is er structureel nog niet veel opgelost”. Wanneer het publiek de mogelijkheid krijgt tot het stellen van vragen aan Baud, gaat het over corruptie, de situatie in Midden-Amerika en sociaal-culturele invloeden op de linkse wind. In zijn erudiete reactie op deze vragen toont Michiel Baud nog maar eens dat zijn positie als meest gezaghebbende Latijns-Amerika-deskundige in Nederland niet voor niets is.

De diverse en muzikale avond wordt afgesloten door een presentje voor de sprekers. Miranda van der Klaauw, coördinator bij Stichting Stedenband Tilburg-Matagalpa overhandigt hen grafiek uit Matagalpa. De scholieren van het Beatrix college krijgen een houten vogel, symbool voor kinderen in Nicaragua. Een waardig einde voor een geslaagde avond dat de aanwezigen, onder het genot van Argentijnse muziek en empanada’s meer inzicht bood in de linkse wind in Latijns Amerika.

In Latijns-Amerika voltrekt zich een rode revolutie. In twaalf Latijns-Amerikaanse landen zijn linkse partijen aan de macht. Van Cuba tot Chili krijgt het continent de kleur waar Che Guevara nog van droomde.
Maar hoe links zijn die landen eigenlijk? In Nicaragua bekeerde de sandinistische president Daniel Ortega zich tot het katholicisme, verbood abortus en ontving bij zijn verkiezingsoverwinning persoonlijke felicitaties van de Amerikaanse president Bush.
(meer…)

Hoe bestrijden bedrijven globale armoede?

6 miljard mensen telt de wereldbevolking. 3 miljard mensen zijn arm. In een alsmaar kleiner wordende wereld is dat een probleem. En problemen vragen om een oplossing.
Op het Wereldpodium van 14 februari, klinkt nu eens niet de vraag naar politieke oplossingen van de armoede. Evenmin vragen we deze keer wat burgers of ontwikkelingsorganisaties aan de armoede kunnen doen.
Op het Wereldpodium “Onderneem! En verbeter de wereld” draait alles om één vraag.

Wat kunnen bedrijven doen aan het uitbannen van de wereldwijde armoede?

Antwoorden van…

• Herman Mulder. Oud-topman ABN AMRO. Lid UN Global Compact. Mulder: ‘Before I become MaD, I have to be BaD. [MaD=Making a Difference; BaD=Buying a Difference]’
• Bertus Huiskes. Directeur Huiskes Metaal. Huiskes verscheept en recyclet oud metaal naar Pakistan, China, India en Dubai. ‘Ik exporteer geen afval naar deze landen. Ik help hen met secundaire grondstoffen’.
• Rien Driessen. Directeur P.H.B. Plastic Herverwerking Brabant. Driessen laat Oegandezen hun pet-flessen opruimen en versmelt de pet in Kampala tot fleece-jacks. ‘Ook in je spijkerbroek zitten pet-flesjes. Iedereen in Kampala weet nu dat die flesjes geld waard zijn’.
• Michel Barth. Partner bij Better Future.Barth organiseert leiderschapsprogramma’s in onder andere Afrika. Brengt Europese managers samen met Afrikaanse collega’s. ‘Mij valt altijd weer op dat Afrikanen de gedrevenheid in het hart zit. Soms vraag ik me wel eens af wie nu van wie leert.’

Plus…
Bernedine Bos. MVO-Nederland.
Adrie Papma. Oxfam-Novib.
Juice. Aerosol-kunstenaar. Juice laat zich inspireren door Valentijnsdag. Onder daverende muziek spuit hij het schilderij Wereldliefde, dat ter plekke wordt geveild. Opbrengst gaat naar het schoolvoedselprogramma van Het Goede Doel. www.het-goede-doel.nl
Het Wereldrestaurant. Opent haar deuren in mei 2008. Verzorgt nu al de Wereldsnack.

Het Wereldpodium wordt mede mogelijk gemaakt door de NCDO.

De bijeenkomst van “Onderneem! En verbeter de wereld” werd ondersteund door ABN AMRO.

Lees het verslag van deze avond en bekijk de foto’s:
http://www.wereldpodium.nu/2008/verslag-wereldpodium-14-februari/

Vorige Wereldpodia
11 december 2007
De wraak van God; lees het (foto)verslag!

26 september2007
Doe-het-zelven in de ontwikkelingshulp; lees ook het (foto)verslag